Op een gegeven ogenblik wordt het duidelijk dat de hoofdpersoon van I Love You dezelfde naam en hetzelfde beroep heeft als de schrijver. Ook de geschiedenis van haar ouders blijkt behoorlijk overeen te komen met die van Claire Vaye Watkins. Ik heb er toch maar voor gekozen om haar roman niet te zien als een autobiografie maar als een roman zwaar geïnspireerd door Watkins’ eigen leven. Al is het maar, omdat ik hoopte dat Claire Vaye Watkins auteur niet zo ongelukkig en verward zou zijn als Claire Vaye Watkins, hoofdpersoon.
Claire is een jonge moeder. Het leven met een baby zou weliswaar vermoeiend maar ook bevredigend moeten zijn. Niets van dat alles. Claire heeft een haat-liefde verhouding met haar dochter. Aan de ene kant veroorzaakt door een postnatale depressie, aan de andere kant omdat Claire het moederschap totaal niet omarmt. Haar liefde voor haar dochter weegt niet op tegen alle andere kanten van het moederschap.
Voor Claire is hét gezin geen wenkend perspectief. Wanneer zij de geschiedenis van haar ouders ontvouwt, snap je wel waarom. Haar vader is een drop-out die in zijn jeugd onderdeel was van de Charles Manson-sekte. Niet betrokken bij de beruchte moord op onder andere Sharon Tate, maar toch, een fijne jongen was hij niet. Claire’s moeder houdt er eigenaardige gewoontes op na. Even afgezien dat ze na één ontmoeting al intrekt bij de jaren oudere Paul, zij is niet honkvast, sleurt haar dochters van het ene naar het andere huis en betrekt ze zonder nadenken bij nachtelijke inbraken. Oftewel, iets ging niet helemaal goed in Claire’s opvoeding.
Uiteindelijk lijkt het wel goed te komen met haar. Ze gaat studeren, krijgt een baan aan de universiteit, trouwt met een leuke vent en publiceert twee romans. Een ontmoeting met studievrienden maakt duidelijk dat drugs en alcohol al sinds lange tijd een grote rol in haar leven spelen. En niet alleen in dat van haar: haar ouders konden er wat van en de hoofdstukken waarin de familie van haar moeder komt opdraven maken duidelijk dat haar familie bepaald niet mateloos leefde. De postnatale depressie die na enige tijd minder zou moeten worden, houdt bij Claire lang aan.
Aan het begin van de roman verlaat Claire echtgenoot en kind om een lezing te gaan geven, vlak bij haar geboortegrond. Die trip maakt dat Claire nadenkt. Over haarzelf, haar ouders, haar echtgenoot, haar leven, haar kind. En tot de conclusie komt dat ze geen goede moeder, echtgenote en schrijfster is. Ik schrijf het nu even snel op maar in de roman neemt dit proces meerdere honderden pagina’s in beslag. Een proces dat wordt opgetekend in een schrijfstijl die op momenten bijna hyper is, bijna aanleunt tegen ‘stream of consciousness’.
Watkins slaagt erin het taalgebruik van de roman te laten overkomen met de gedachten van Claire. Ze maakt het haar lezers bepaald niet makkelijk. Ze springt van de hak op te tak, introduceert nieuwe personages zonder enige vorm van uitleg, springt in de tijd wanneer het haar uitkomt. Het lezen van I Love You lijkt af en toe op een ritje in een achtbaan, met een blinddoek voor. Wat echter steeds duidelijk is, is dat Watkins weet wat ze doet.
Zo introduceert ze op een gegeven ogenblik brieven die geschreven blijken door een jonge Martha, de moeder van Claire. Ik heb in meerdere recensies gelezen dat die brieven doodsaai zijn, alleen relevant voor haar dochters. Voor mij bleek uit de brieven van de 13-jarige al dat Martha niet in staat zou zijn haar leven op orde te krijgen. Dat ook zij al in de greep was van haar omgeving, dat haar afkomst (behoorlijk aanleunend tegen achterbuurt) haar behoorlijk parten zou spelen. Haar brieven laten zien dat zij al opgegeven was door de maatschappij voordat ze goed en wel gestart was.
Ik vond I Love You But I’ve Chosen Darkness een pittige maar zeker intrigerende roman. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd zal zijn van het onderwerp en van de manier waarop Watkins haar hoofdpersoon neerzet. I Love You vraagt dat jij bereid bent je onder te dompelen in een wereld die jij (hopelijk) niet kent, bereid bent de bijna hyper schrijfstijl van Watkins te trotseren. Dan ontdek je het enorme talent van Watkins die van begin tot einde controle houdt over schrijfstijl en structuur van haar roman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten