Rooney’s hoofdpersonen zijn volwassen, wat een opluchting! In Beautiful World krijgen ze te maken met veel van de problemen waar twintigers en dertigers op dit moment tegen aan lopen. Omdat ik me niet stoorde aan Alice, Eileen, Felix en Simon stond ik eindelijk open voor de toch wel heel erg mooie schrijfstijl van Rooney. Drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen. Ik ben er bij boek drie van overtuigd dat Rooney inderdaad een talent is.
Alice, Eileen, Felix en Simon zijn gemiddeld dertig, wat betekent dat ze geconfronteerd worden met behoorlijk volwassen zaken in hun leven. De schoolkeuze die je ooit maakte waardoor je nu in een baan beland bent met weinig perspectief en waar je totaal geen plezier aan beleefd, of die leuke baan wel scoren maar een hongerloontje betaald krijgen. Je huis moeten delen met leeftijdsgenoten omdat een huis in je eentje totaal onbetaalbaar is en tja, die partner met wie je het misschien wel zou redden die dient zich maar niet aan. Nog voor je dertigste een talentvol schrijfster blijken te zijn en dan geconfronteerd worden met essentiële vragen over je schrijverschap en het leventje dat jij en andere schrijvers geacht worden te leiden.
Aan het begin van Beautiful World is succesvol schrijfster Alice tijdelijk neergestreken in een klein dorp aan de Ierse westkust. Ze heeft daar een huis gehuurd in de hoop dat de rust van de omgeving haar helpt bij het verwerken van een depressie. Alice heeft ondanks haar jeugd al succesvolle boeken geschreven en leeft probleemloos van de opbrengst. Ze is echter keihard aangelopen tegen de gevolgen van het succes: veel reizen, veel talkshows, veel lezingen, veel lunches en borrels met andere succesvolle schrijvers. Ze constateert dat die schrijvers, waarvan lezers vinden dat ze de wereld zo goed snappen en zo goed weergeven, zelf geen idee hebben hoe die wereld eruit ziet. Ze leven in een schijnwereld. Op haar heeft dit het effect dat ze in een impasse belandt. Ze heeft geen idee waar haar volgende roman over zou moeten gaan.
Het eerste deel van de roman bestaat voor een groot deel uit ontmoetingen tussen Alice en Felix, een jongeman die ze in het dorp ontmoet en met wie ze langzaam maar zeker in een wat onwaarschijnlijke liefdesrelatie belandt, en e-mails die Alice en hartsvriendin Eileen uitwisselen. Die e-mails geven een prachtig beeld van hun huidige levens maar ook van hun jeugd. Die blijkt in het geval van Alice bepaald niet eenvoudig geweest te zijn, Eileen heeft daarentegen vooral last gehad van een ietwat dominante oudere zus die in haar beleving in alles beter, populairder en succesvoller was. Toeval dat Alice dat juist denkt over Eileen.
Eileen heeft een slecht betaalde baan bij een literair tijdschrift, twijfelt over haar eigen kunnen en worstelt met de liefde. Een lange relatie is tegen de klippen opgelopen, de man van wie ze eigenlijk al haar hele leven zielsveel houdt lijkt onbereikbaar. Niet alleen omdat vroeger buurjongetje, Simon, vaak relaties heeft met prachtige, langbenige, jongere vrouwen maar ook omdat Eileen als de dood is dat zij haar vriendschap met Simon op het spel zet indien de twee een relatie beginnen. Ondertussen is voor het de lezer van alle kanten duidelijk dat de twee voor elkaar gemaakt zijn maar snap je ook verdomd goed waarom Eileen twijfelt.
Op ongeveer ¾ van de roman gaan de e-mails over in een echte ontmoeting. Eileen en Simon bezoeken Alice in haar dorp. Dan blijkt niet alleen Felix zich af te vragen hoezo beide dames eigenlijk beste vriendinnen zijn? Geen van tweeën heeft het afgelopen half jaar ook maar een poging gedaan om elkaar te zien, de emails leken te voldoen. Ik zal niet verklappen wat er gebeurt maar het gaat knallen en het wordt nog spannend of Alice en Eileen beste vriendinnen blijven. Dat geldt ook voor de twee liefdesrelaties. Vuurwerk zullen we maar zeggen.
In één ding verschillen Alice en Eileen wel van mijzelf en mijn vriendinnen. Even afgezien van het feit dat ik weinig met de dames email, maar ik geloof toch niet dat wij in al onze gesprekken dermate diepe filosofische gedachtes delen als Alice en Eileen. Gedachtes die door Rooney prachtig verwoord zijn en die uitnodigen om meermaals te lezen. Ik zal het er maar op houden dat Alice niet voor niets schrijfster is en Eileen toch echt op het punt staat eindelijk bijdragen te gaan leveren aan haar literaire tijdschrift. Hoe dan ook wat dan ook, Rooney zet haar vier hoofdpersonen realistisch en prachtig neer. Het mooiste vaak op momenten dat ze niet op hun best zijn. Het beeld van Simon die moe in de deuropening hangt in oude kleren en in niets lijkt op de man die hij de buitenwereld laat zien,
Ik had het niet verwacht, ben met behoorlijk wat twijfel
begonnen aan Beautiful World maar ben nu blij dat ik de gok genomen heb. Ik
vergeef Rooney haar twee eerdere romans (zolang ik ze maar niet hoef te lezen),
deze is wat mij betreft een goed begin voor een mooie leesrelatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten