In the Girl Who Was Saturday Night begeven we ons in de achterbuurten van Montreal, maar niet zomaar de 'volkse' achterbuurten. Nee, de wijk waar hoofdpersoon Nouschka en haar tweelingbroer Nicolas wonen, is rond 1994 het toneel van de alternatievelingen, de kunstenaars. Arm als de kerkratten maar toch net iets meer dan de gemiddelde volksbuurtbewoner. Nouschka's vader Etienne is een vermaard zanger van het Quebecois lied, weliswaar totaal aan lager wal maar nog steeds geliefd, die Nouschka en haar broer in hun jeugd voortdurend dwong met hem het toneel of de tv op te gaan. In hun eigen buurt is de tweeling dan ook nog steeds vermaard. Ondanks of dankzij hun wat verknipte jeugd is Nicolas ontspoord en het verkeerde pad gegaan: van voortijdig schoolverlater naar kleine crimineel. Op het moment dat wij hen ontmoeten, kiest Nouschka weer voor de toekomst, zij gaat terug naar school, terwijl Nicolas weigert in te zien dat ook hij een keuze heeft. Hij blijft hangen in gedrag dat voor een puber misschien werkte, maar voor een 20-jarige niet meer voldoet. Hoewel Nouschka de nodige obstakels opgeworpen krijgt op haar weg naar een carrière als schrijfster, volhardt ze. Ondanks haar impulsieve huwelijk met kindijsster Raphaël, zo mogelijk nog verknipter dan broer Nicolas, en haar ongeplande zwangerschap haalt ze haar 'high school' diploma en schrijft zij zich in voor de universiteit. Met Nouschka en haar zoontje komt het wel goed; Nicolas en Raphaël drijven onvermijdelijk af. The Girl Who Was Saturday Night sluit aan bij klassiekers als Catcher in the Rye waarin een jong iemand gevolgd wordt op weg naar volwassenheid. Nouschka's weg naar een betere toekomst volgt het stramien van onbezorgd leven, tot de ontdekking komen dat er iets meer is en dan kiezen voor een beter leven. De omgeving waarin O'Neill de roman heeft gesitueerd wijkt af van het gebruikelijke stramien: zij creëert een beeld van een buurt in Montreal waarin iedereen elkaar kent (maar niet meteen ook voor elkaar klaar staat), waarin muziek en opvallen hoog scoren en waarin een referendum voor een onafhankelijk Quebec sterk leeft. Voor mij persoonlijk overdreef O'Neill net iets te veel. Ik had sterk de indruk dat Nicolas en Raphaël beïnvloed waren door iemand als Tom Waits en bij Nouschka ontkwam ik maar niet aan het beeld van een jonge Madonna of Cindy Lauper in hun creatieve maar niet perse mooie outfits. Ook het feit dat O'Neill Nouschka de Frans-Canadezen wel erg over één creatieve alternatieve kam liet scheren, maakte dat The Girl af en toe 'over the top' was. Ik merkte dat mijn aandacht afdwaalde, zodra er weer iets overdrevens gebeurde, terwijl ik ondertussen genoot van passages waarin O'Neill het levensproces van Nouschka beschreef. Gelukkig overheersten tegen het einde van de roman het laatste, wat dat betreft knap opgebouwd, en nam de gekkigheid steeds meer af. Ook The Girl Who Was Saturday Night werd volwassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten