Jane Green || Saving Grace

Saving Grace start veelbelovend: het perfect leventje van Grace kent een scherpe ondertoon. Na een ongelukkige jeugd met een manisch-depressieve moeder is ze nu al jarenlang gelukkig getrouwd met Ted, een succesvolle schrijver. Hoewel, Ted is een verwende autoritaire man die alle aandacht opeist en haar verbaal mishandelt met zijn agressieve scheldpartijen; zijn carrière lijkt bovendien in gevaar: zijn boeken verkopen steeds slechter. Grace, geliefd om haar sprankelende persoonlijkheid en haar kookkunsten, vertoont alle verschijnselen van een mishandelde vrouw die de feiten niet durft te erkennen en cijfert zichzelf volledig weg. En dan komt Beth in hun leven: de perfecte PA. Zij gaat aan het werk voor Ted en Grace en neemt hun ongelooflijk veel werk uit handen. Grace realiseert zich te laat, dat Beth zich niet daartoe beperkt: Beth neemt haar leven over. En niet zo zuinig ook. Beth gaat namelijk niet gewoon voor de echtgenoot, ze zorgt er ook voor dat Grace bijna opgenomen wordt in een psychiatrische kliniek omdat ook zij manisch-depressief zou zijn. Grace vlucht letterlijk het land uit terug naar haar geboorteland, Engeland. En dan gaat het opeens mis met Saving Grace. Het scherpe randje verdwijnt zo goed als en de roman verandert opeens in chick lit. Niets mis met chick lit, maar dat scherpe randje tilde Saving Grace nu net boven het gemiddelde uit. Ik gun Grace best die spetterende relatie met de jeugdvriend die opeens woest aantrekkelijk blijkt en het is best fijn dat Grace weer haar oude sprankelende zelf wordt maar de geplande wraak op Beth die dit kunstje al eerder heeft geflikt verdwijnt zodra Grace toegeeft aan de verleiding van de nieuwe liefde. En op die wraak had ik wel gehoopt. Het lijkt wel alsof Green niet durft toe te geven aan het scherpe kantje in haar roman. Jammer.