Liane Moriarty || (Big) Little Lies

Ik geloof niet dat ik eerder een roman heb gelezen waarin op één van de eerste pagina's een moord wordt gepleegd en waarin pas tegen het einde onthuld wordt wie vermoord is. Eigenlijk gaat het ook niet om die moord. Little Lies gaat vooral om de interactie tussen de moeders op het schoolplein, de vriendschappen die ontstaan en de vele irritaties onderling. Door aan elk hoofdstuk stukjes uit interviews met moeders en thuisvaders toe te voegen, schept Moriarty een beeld van een omgeving waarin moeders elkaar aan de ene kant door dik en dun steunen en aan de andere kant tot het uiterste gaan om hun kind te verdedigen. De ellende begint wanneer dochter Amabella (nee, geen typefout) claimt dat zoon Ziggy geprobeerd heeft haar te wurgen. Moeders Renata en Jane staan daardoor op dag één lijnrecht tegenover elkaar, om hen heen worden de fracties gevormd. Renata krijgt steun van Harper, die vooral aangetrokken lijkt door de status en macht van succesvolle zakenvrouw Renata; Jane wordt onvoorwaardelijk gesteund door Madeline en Celeste. Tussendoor fietst zweverige Bonnie, de tweede echtgenote van Madeline's ex. Het gekonkel en gedoe over de hoofden van de arme kinderen heen is herkenbaar, het is duidelijk dat Moriarty haar soortgenoten kent. Waar in eerste instantie de roman lijkt te draaien om de moord, wordt steeds duidelijker dat pesten en mishandelen het eigenlijke onderwerp zijn. Ik onthul hier niet wie nu pest en wie mishandelt, daarvoor is de opbouw en de ontknoping van de roman te goed. Halverwege verandert de toon van het boek subtiel: van licht venijnig naar bepaald grimmig. De korte interviews nemen dan ook af, Moriarty maakt haar lezer duidelijk dat er iets gaat veranderen. Door te starten met de moord en dan terug te gaan naar het moment waarop de ellende begon, verhoogt Moriarty de spanning stap voor stap. En ook door vakkundig te spelen met alle clichés over vrouwen. Trouwe volgster Harper, zweverig typetje Bonnie of extraverte parttime moeder Madeline met hevige PMS, ze zijn herkenbaar maar door Moriarty's toedoen ook vooral zichzelf. Toen de ontknoping eindelijk kwam, zat ik op het puntje van mijn stoel en was ik blij dat ik niet in de trein zat maar thuis: ik riep meerdere malen keihard 'oh nee, echt! oh, wat goed!'. Door de ontknoping en de rollen die alle bovenstaande vrouwen erin spelen, stelt Moriarty een aantal van hen van het ene op het andere moment in een totaal ander licht. Toon, opbouw en kennis van het vrouwelijk geslacht tillen Little Lies naar een onverwacht hoog niveau voor wat gewoon een spannende misdaadroman had kunnen zijn. Het ietwat zoetsappige einde nam ik op de koop toe.

De roman is in Australië en VS uitgebracht onder de titel Big Little Lies; een titel die de lading beter dekt dan Little Lies overigens.