Ben Lerner || 10:04

Veel gebeurt er niet in 10:04. De hoofdpersoon beschrijft een half jaar tussen twee zware stormen die New York en omstreken treffen (de laatste met wereldwijd bekende catastrofale gevolgen). In die periode hoort hij dat een zwaar vergrote aorta heeft wat ertoe kan leiden dat hij elk moment dood kan neervallen, krijgt hij een contract bij een grote uitgeverij en besluit zijn beste vriendin dat zij van hem een kind wil. Daarnaast coacht hij een puberale scholier, ontmoet hij mensen van velerlei maar vooral creatief pluimage en speelt hij met de lezer door met zijn standpunt te spelen. Soms is hij de hoofdpersoon, soms de auteur waarover hij denkt te gaan schrijven en soms spreekt hij zijn lezers direct aan. De wereld die hij schetst is er een die wij kennen uit boeken, films en tv-series. Het is de wereld van de ietwat bevoorrechte New Yorker met een goede baan, een woning in een goede wijk (laten we wel wezen, Brooklyn is tegenwoordig uitermate trendy) en vrienden die in dezelfde omstandigheid verkeren. Het is niet de wereld van de neurotische New Yorker, Ben Lerner is geen concurrent van Woody Allen, gelukkig maar. Ik genoot vooral van 10:04 op de momenten dat Lerner zichzelf even vergat en de stad en haar inwoners schetste. Vooral in het laatste hoofdstuk, waarin hij beschrijft hoe hij een lange wandeling maakt door een totaal verduisterd Manhattan, overtreft hij zichzelf met prachtige beschouwende beschrijvingen. In het dagelijkse leven is Lerner leraar en dat merk je. Ik had af en toe het idee dat hij erg zijn best deed om mij van alles en nog wat te leren: woorden waarvan ik steeds vermoedde dat er ook een eenvoudigere en bekendere variant van was, filosofische en literaire discussies, feitjes over dinosaurussen ... Lerner bleek niet altijd in staat de leraar in te ruilen voor de auteur. Ik vermoed overigens dat hij dit zeer bewust gedaan heeft maar mij begon het enigszins te irriteren. Ik hoef niet op elke bladzijde een nieuw woord te leren. 10:04 was vermakelijk, het bevestigt het beeld van de ietwat in een ivoren toren levende New Yorker en daar waar de auteur Lerner overheerste, liet hij zien dat hij kan schrijven, en hoe.