Shortlist 2016
Ik heb een lichtelijk probleem met Deborah Levy. Ze schrijft uitstekend, beheerst haar ‘pen’ meer dan goed maar om een of andere reden vindt ze het nodig om in luttele 200 pagina’s 3-4 uitermate gecompliceerde hoofdpersonen te schetsen. Ook Hot Milk maakt zich hieraan schuldig, ik krijg sterk de behoefte aan één ongecompliceerd iemand die wel normaal belast door het leven gaat. Voor alle duidelijkheid: ik ben er absoluut van overtuigd dat wij allemaal ons persoonlijke pakketje hebben, bij Levy zitten die persoonlijke pakketjes echter wel erg vol en voelt het gekunsteld dat in een tijdspanne van nog geen maand al die zeer gecompliceerde mensen elkaar ontmoeten. In dit geval gaat het om Sophia en haar moeder Rose die naar Almeria zijn afgereisd om daar een behandeling te zoeken voor Rose. Het woord hypochonder lijkt op haar van toepassing, hoewel er geen lichamelijke aanleiding is kan zij niet tot moeilijk lopen, ze slikt bovendien tabletten voor elke mogelijke klacht die iemand van in de 50 zou kunnen hebben. Dochter Sophia wordt volledig door de situatie onderdrukt, zij komt aan een eigen leven niet toe. Dat Sophia daarnaast alle kenmerken toont van de huidige generatie twintigers en maar geen keuzes lijkt te kunnen maken, helpt niet. Ik voelde mij overigens zeer oud toen ik over haar perikelen las: ik merk dat ik weinig geduld had met haar getwijfel en haar vooral toe wilde voegen: ‘get a grip!’. Door de mensen die Sophia ontmoet in Almeria en na een kort bezoek aan haar vader in Athene, een godsdienstfanaat die al zijn geld aan de kerk wil nalaten en niet aan zijn twee dochters en tweede echtgenote, valt er eindelijk een kwartje. Sophia begint zich langzaam maar zeker los te maken van haar moeder en gaat op zoek naar haar eigen leven, ze besluit bijvoorbeeld toch haar studie af te ronden. Aan het einde van de roman hint Levy op de daadwerkelijke ziekte van Rose, iets waar Rose zelf nog niet aan had gedacht. Haar diagnose biedt eindelijk ruimte aan een normalere moeder en dochter-relatie. Zoals gezegd, Levy schrijft prachtig en schetst haar hoofdpersonen op uitstekende wijze maar gut wat hebben ze het allemaal moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten