Emma Cline || The Girls

The Girls stond al een tijd om mijn lijstje; de roman over een sekteachtige groep gebaseerd op die van Charles Manson in de jaren zestig, inclusief brute moorden, kreeg alom lof. Nu ben ik altijd een beetje beducht voor dit soort gehypete romans: de hype gaat vaak meer om de boodschap dan om de kwaliteit van de roman zelf. In dit geval bleek mijn zorg onterecht: The Girls blijkt op alle fronten een goede roman. Cline formuleert prachtig en tovert vloeiende zinnen uit haar pen, haar keuze om volwassen, niet al te succesvolle Evie, terug te laten kijken op de zomer met de sekte werkt, haar hoofdpersonen hebben voldoende gelaagdheid om te overtuigen. Ik had geen enkel probleem om sekteleider  Russell voor me te zien: een egocentrische over het paard getilde slapjanus die zijn eigen ego opkrikt ten koste van anderen. In zijn sekte heerst hij over een groep jonge vrouwen die de grond aanbidden waar hij loopt, ondanks het feit dat hij ze verplicht ook seks te hebben met andere mannen en hen verbiedt hun kinderen lief te hebben. Cline beschrijft het proces waardoor Evie de sekte ingetrokken wordt op zo’n manier, dat volledig duidelijk wordt dat zij een perfect slachtoffer is maar dat dit voor elke willekeurige onzekere 15-jarige had kunnen gelden. Evie staat op die leeftijd niet sterk in haar schoenen, ze is nog niet in staat de gebreken van de sekte te zien. Ze ziet wat ze wil zien. Voor Evie zit de aantrekkingskracht van de sekte niet eens zozeer in Russell als wel in Suzanne, één van de drie vrouwen die uiteindelijk op zijn verzoek brute moorden plegen. Suzanne is wat Evie ooit zou willen zijn. De lezer leert een vrouw kennen die geen eigen mening meer heeft en die haar leven laat beheersen door de man die haar vol stopt met drugs, Evie ziet een persoon die zich niets van de maatschappij aantrekt en een vrij leven leidt met een groep gelijkgezinden. Ook wanneer de sekte begint te ontsporen, weigert Evie te zien dat het drugsgebruik, het vuil, het gebrek aan eten volledig uit de hand zijn gelopen. Zij wil nog steeds bij Suzanne zijn. Het is te danken aan een helder moment van die Suzanne, dat Evie niet betrokken wordt bij de moorden. Het had echter weinig gescheeld, iets wat Evie zich meer dan realiseert. Daar zit wat mij betreft ook de kracht van de roman. Cline maakt volledig aannemelijk, dat Evie geen uitzondering is, dat heel wat jonge meiden in die leeftijd (en ouder) potentieel slachtoffer zijn van de Russells van deze wereld. The Girls had kunnen ontaarden in een melodrama, Cline’s schrijftalent zorgt ervoor dat schrijfstijl, structuur en inhoud elkaar optimaal ondersteunen.