Maggie O’Farrell || This Must Be The Place

Maggie O’Farrell staat altijd garant voor romans waarin menselijk handelen op kleine schaal centraal staat. Wat de hoofdpersonen van O’Farrell overkomt, zou ons allemaal kunnen overkomen. Zo ook in This Must Be The Place: de liefdesperikelen van Daniel en Claudette, hun huwelijk dat tegen moeilijkheden aanlopen, familieleden die overlijden, geen kinderen kunnen krijgen, het komt allemaal voorbij. Het meest uitzonderlijke aan deze roman is dat Claudette een voormalige filmster is die zich heeft teruggetrokken op het geïsoleerde platteland van Ierland; dat overkomt niet iedereen. De roman is niet lineair opgebouwd maar springt door de tijd; vertellers wisselen elkaar af, soms de hoofdpersonen, soms toevallige passanten. In één hoofdstuk vertellen de te koop aangeboden persoonlijke bezittingen van Claudette het verhaal van haar onstuimige carrière. Deze opzet werkt, omdat het O’Farrell de mogelijkheid biedt facetten uit het leven van haar hoofdpersonen vanuit meerdere standpunten te belichten. Tegen het einde leek de opzet echter uitgewerkt, de wisselingen in tijd en persoon kwamen te gekunsteld over. Ik betrapte mijzelf op de gedachte dat O’Farrell iets eerder had mogen afronden. Waar O’Farrell nog steeds onovertroffen in is, is de manier waarop zij ingetogen in de juiste woorden vertelt over persoonlijk leed. De passage waarin Claudette’s schoonzus Maeve vertelt over haar ongewenste kinderloosheid is gevoelig en verwoordt zonder sentimenteel te worden haar onmetelijke verdriet. Datzelfde geldt wanneer O’Farrell schrijft over de dood van Daniel’s dochter Phoebe. Het zijn dit soort pareltjes die O’Farrell maken tot de goede schrijfster die ze is. O’Farrell is van het kleine gebaar, van het precies op de juiste wijze verwoorden van een gebeurtenis of gevoel. Haar schrijftalent maakt dat emotie in haar romans nooit verwordt tot sentiment, zij bezit gewoon het vermogen om emotie op de juiste wijze onder woorden te brengen.