In Manhattan Beach neemt Egan ons mee naar New York voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij laat aan de hand van twee mannelijke hoofdpersonen, Eddie Kerrigan en Dexter Styles, zien dat er een groot grijs vlak bestaat tussen wettelijk en wetteloos. De criminele wereld is overal aanwezig, de zogenaamd wettelijk opererende wereld heeft er behoorlijk baat bij. Zolang iedereen zijn mond houdt en zijn rol in het geheel accepteert, gaat het goed. Uit de criminele wereld stappen blijkt zo goed als onmogelijk.
Kerrigan heeft zijn gezin met een zwaar gehandicapte dochter in de steek gelaten; zijn vrouw en oudste dochter moeten de tent nu zelf draaiende zien te houden. De oorlog biedt in deze uitkomst: Anna kan aan de slag op de marinebasis en slaagt er zelfs in om een plek als duiker in de haven te veroveren. Zij overtuigt in dit mannenbolwerk, zij blijkt een talentvolle duiker.
Ooit heeft Kerrigan Anna meegenomen tijdens een bespreking met Styles. Zij herkent de man in een nachtclub en forceert een ontmoeting die leidt tot een korte hartstochtelijke romance. Deze eindigt wanneer blijkt dat Kerrigan Anna's vader is. Het lijkt erop dat Styles de dood van de man op zijn geweten heeft, de lezer weet inmiddels beter. Die weet namelijk al lang dat Kerrigan in de oorlog op een koopvaardijschip vaart.
Egan heeft een roman geschreven die vaak wisselt van perspectief en springt in de tijd. Kerrigan en Styles bieden bovendien de mogelijkheid om twee totaal verschillende milieus in dezelfde stad neer te zetten: die van de superrijken waar Styles door zijn huwelijk in beland is en die van de hardwerkende gemiddelde New Yorker. Beide milieus blijken in hoge mate geïnfiltreerd door de criminele wereld. Kerrigan werkt op een wat andere manier voor de vakbond dan zijn echtgenote vermoedt.
Egan heeft ook een roman geschreven waarin zij de worstelingen van Kerrigan, Styles en Anna probeert weer te geven. Een worsteling die in alle drie de gevallen neerkomt op het bewust uit je eigen milieu stappen, met alle risico's die daaraan verbonden zijn.
Mijn probleem met Manhattan Beach is dat Egan wat veel tegelijk wil. Om alles enigszins te kunnen combineren gaat ' toeval' daardoor een te grote rol spelen. Egan probeert alle draadjes aan elkaar vast te knopen en dat kwam op mij steeds geforceerder over. Waar Goon Squad overtuigde door een losse structuur, struikelt Manhattan Beach over een poging om alles te goed aan elkaar te verbinden.
Manhattan Beach is zeker de moeite van het lezen waard, al is het maar om de manier waarop Egan laat zien hoe criminaliteit in alle lagen van de maatschappij verweven zit. Of hoe moeilijk het is voor een vrouw om voor haarzelf te kiezen. Manhattan Beach had een uitstekende roman kunnen zijn indien Egan minder geforceerd met haar materie om was gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten