De wel heel korte samenvatting: Britse jongeman verblijft na de dood van zijn vader in Amerika, treft daar een zeer extraverte verkoper van ingelijste vlinders aan die hem verleid om samen met hem en zijn familie die vlinders te verkopen. En passant ‘on the road’ in Amerika. De familie woont in een grote, bouwvallige familie. Moeder Edith is zwaar verminkt geraakt door een grote brand, vader heeft al jaren geleden vlinders verkozen boven zijn gezin. Een intelligente dochter die wil gaan studeren, een knappe dochter die de Brit natuurlijk verleid. En dan ook nog een heleboel zeldzame vlinders.
Llewelyn aka Rip van Jones ontmoet Joe op een cruciaal moment in zijn leven. Hij ziet heus wel dat Joe te mooi is om waar te zijn maar wordt verleid door zijn extraverte levenslust. In het boek komt die vooral naar voren door de enorme hoeveelheid woorden die Joe gebruikt om iets te vertellen. Zijn levenslust spat van de pagina’s af, tegelijkertijd is vanaf het begin duidelijk dat er iets niet klopt. Ook Llewelyn aka Rip ziet dit verdomd goed, hij wil het echter niet accepteren omdat hij te gefascineerd is door zijn met een flinke dosis ADHD behepte nieuwe vriend. Hij kiest er zelf voor om de mindere kanten van Joe over het hoofd te zien en onder de mantel der liefde te bedekken.
Llewelyn lijkt in eerste instantie een wat verlegen, teruggetrokken jongeman. Al snel wordt echter duidelijk dat hij bepaald berekend is. Hij bezit over een portie meedogenloosheid die er niet om liegt, gecombineerd met zijn nogal onvolwassen beeld van zichzelf als de grote redder van de familie een vrij onaangename combinatie.
Ik vermoed dat Rhidian Brook Joe en Llewelyn bij elkaar gebracht heeft om zicht te geven op familieverbanden. Beide mannen zijn in totaal verschillende omgevingen opgegroeid, hun familieverbanden verschillen wezenlijk. Ondanks alle ellende die hij thuis heeft meegemaakt is Joe degene die staat voor zijn familie, die voor hen wil zorgen. Het vertrek van zijn vader heeft zijn leven drastisch beïnvloed.
De dood van Llewelyn’s vader lijkt op het eerste gezicht veel minder ingrijpend. Dat het tegendeel waar is komt in de drukbevolkte roman onvoldoende naar boven. Wat Brook ons duidelijk probeert te maken over de band tussen familieleden verdrinkt lichtelijk in het geweld van de extravagante hoofdpersonen.
Brook heeft structuurtechnisch een leuk trucje uitgehaald. Llewelyn kijkt terug op zijn tijd met de familie Bosco terwijl hij in de gevangenis zit, ogenschijnlijk omdat hij Joe vermoord heeft. Je weet dus al vrij snel in de roman dat er iets dramatisch gaat gebeuren, dat niet alles is wat het lijkt. De structuur maakt ook dat de lezer meegenomen wordt in het volwassen worden van Llewelyn. Door zijn belevenissen met de Boscos op papier te stellen, groeit hij op en leert hij de mindere kanten van zichzelf te accepteren.
Is The Killing of Butterfly Joe een slechte roman? Nee, maar het is wel eentje die voortdurend aanschurkt tegen een overdosis aan extravagante personages. De roman dreigt daardoor te verworden tot een soortement schelmenroman, de serieuzere ondertoon redt het niet. Mij bekroop daarnaast voortdurend het gevoel dat ik dit concept wel kende: een leuke mix van rare hoofdpersonen werkt natuurlijk altijd, nee dus. Ik voorzie wel een levendige, kleurrijke verfilming, Joe en consorten vragen er gewoon om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten