Morgen maakt de jury de winnaar van de Booker Prize 2022 bekend. Ik moet bekennen dat het grote verschil tussen de romans het moeilijk maakt om en favoriet te kiezen. Ik heb de hele short list gelezen en er zat niet één roman tussen die ik de prijs niet waardig achtte. Ik begreep ze misschien niet allemaal even goed, was niet altijd gecharmeerd van het genre maar ik waardeerde hun unieke bijdrage aan de wereld van literatuur.
Zoals trouwe lezers ondertussen wel weten ben ik geen fan van expliciete beschrijvingen van geweld. Twee van de romans op de short list beschrijven dictatuur en burgeroorlog in hun landen; de logisch daaraan gekoppelde beschrijvingen van geweld werkten niet voor mij. Om die reden vallen, ondanks alle positieve dingen die ik over de romans kan zeggen, Glory en The Seven Moons of Maali Almeida af.
Ik begreep helaas niets van Treacle. Het hielp niet dat de roman voor mijn gevoel wel heel erg tegen ‘fantasy’ aan schurkte. Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van het genre deze roman zeer waardeerden, ik kon er weinig mee. Ook het aantal levende doden (of dode levenden) dat de pagina’s van The Trees bevolkte sprak me bepaald niet aan. Horror is al helemaal geen favoriet en hoewel ik ook in dit geval best zag dat de levende doden nodig waren voor de verhaallijn en de boodschap, haakte ik persoonlijk af toen hun aantallen per pagina groeiden.
Oh William! en Small Things passen beter bij mij. Het zijn ‘kleine’,
bijna introverte romans met veel persoonlijke introspectie. Geen luidruchtige
stemmen of hoofdpersonen, geen oproepen tot actie en geweld. Ik geef daar echt
wel de voorkeur aan. Een keuze tussen beide romans is nog best lastig, ik heb
van beide genoten. Uiteindelijk gaf het prachtige, kippenvel veroorzakende
einde van Small Things de doorslag. Keegan slaagt erin een boodschap van hoop
mee te geven aan een keuze die onherroepelijk negatieve gevolgen zal hebben
voor het gezin van de hoofdpersoon. De enige keuze die hij kon maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten