Lea Carpenter || Eleven Days

Voor mij bestaat Eleven Days uit twee totaal verschillende delen. In het ene deel lezen we hoe Sara terugdenkt aan haar zoon die vermist is in Afghanistan. Haar liefde voor zijn vader, zijn jeugd en zijn beslissing om toe te treden tot de zogenaamde 'teams' - de soldaten die wij vooral kennen omdat ze met van die interessante outfits 's nachts gijzelaars bevrijden of Osama Bin Laden doden. Dit deel van het verhaal is ingetogen geschreven en bevat mooie, persoonlijke herinneringen. De angst dat haar zoon Jason niet levend terugkeert, staat centraal.
In het andere deel leren we vooral via Jason het leven van een 'operator' kennen: de zware training, de ontberingen maar ook de onderlinge vriendschappen. Dit deel lijkt af en toe wel op een handboek voor 'operators'. Het is doorspekt met afkortingen, details over outfits, wapens en beschrijft gedetailleerd hoe acties verlopen. Niet alleen dat ik dit niet bijster interessant vond, ik kreeg bovendien heel erg het gevoel dat ik langzaam maar zeker een hoek in werd gedreven waarin ik moest toegeven dat 'the war on terror' en het werk van de 'teams' natuurlijk belangrijk was en dat ik zeer veel waardering zou moeten hebben voor de mannen die op deze wijze bereid zijn te vechten  / sterven voor hun land. Laat dat nu net datgene zijn waarover ik me in series als NCIS altijd erger. Op het moment dat Gibbs een bepaalde blik in zijn ogen krijgt en weer iets roept over 'hij is gestorven voor zijn land' haak ik tijdelijk af. Geef mij dan maar Homeland waarin de waarheid ietwat bruter tot ons komt.
Tijdens het lezen van Eleven Days hoopte ik af en toe op wat ironie maar die was hooguit te bekennen wanneer Carpenter schreef over de mensen die vanaf hun bureaus de wereld bestierden. Sara is weliswaar niet gelukkig met de carrierekeuze van haar zoon, ze is nooit kritisch over het leger of de USA. Alleen op het moment dat Jason aan zijn zware verwondingen overleden blijkt, laat Carpenter doorschemeren dat Sara - indien zij de keuze had gehad - land en eer aan de wilgen had gehangen en liever haar levende zoon achter zo'n schlemielig bureautje thuis had gehad. Om dat vervolgens te niet te doen, omdat bij thuiskomst blijkt dat moeders, zussen, vriendinnen en ex-seals Sara een nieuw liefdevol thuis bieden.
Ik vrees dat ik onvoldoende patriotisch aangelegd ben om deze roman te waarderen. Daar waar Sara terugdenkt aan Jason en hun leven genoot ik van Eleven Days. Zodra de soldaten weer op de proppen kwamen, haakte ik af. Iet meer Homeland had van mij gemogen.