Philip Hensher || The Emperor Waltz

Toegegeven, The Emperor Waltz is goed geschreven en boeiend. Hensher sleept je mee in het leven van een diverse groep mensen. Ik heb echter één probleem met The Emperor Waltz: de structuur. Hensher heeft er namelijk voor gekozen het lijvige boek op te delen in meerdere verhaallijnen. Het zal wel aan mij liggen, maar ik ga er dan vanuit dat er een rode draad door die verhaallijnen loopt. Maar laat die nu of moeilijk vindbaar zijn of er wel heel erg duimendik bovenop liggen. Twee verhaallijnen zijn het belangrijkste: Bauhaus in Duitsland vanaf de oprichting tot aan een inval door Nazi's en de Big Gay Bookshop in Londen. Waar Bauhaus rustig bijna kabbelend begint met een schuchtere student die aan zijn eerste jaar begint en eindigt met een inval door Nazi's, begint de Big Gay Bookshop met provocaties, heftige familieproblemen en discrimatie en eindigt al kabbelend met de voormalige eigenaar en medewerker van de boekwinkel die volledig gesetteld zijn. Wat mij betreft had Hensher het bij deze twee verhaallijnen mogen laten. Het contrast tussen de twee verhalen is mooi, zowel qua inhoud als qua stijl (formeel in Duitsland, losjes in Londen). De overeenkomst ligt er weliswaar duimendik bovenop (staan voor je keuzes, voor je leefstijl, ook in moeilijke omstandigheden) maar werkt wel. Het is vooral grappig dat er in beide verhaallijnen genoten wordt van de Emperor Waltz van Strauss en dat één van de Bauhaus-kunstenaars de theepot maakt die door de eigenaar van de Big Gay Bookshop gekocht wordt. Ik zie persoonlijk de toegevoegde waarde niet van de andere verhalen: een groep jongeren die - terwijl hun ouders in de woonkamer met elkaar converseren - aan de peppillen gaan (en ondertussen ook een keer naar die wals luisteren), een auteur die met een ernstig ontstoken voet in het ziekenhuis belandt (blijkt Hensher zelf te zijn maar dat had ik niet eens in de gaten) en de marteldood van één van de eerste christelijke heiligen in de 3e eeuw in Egypte (ook nog eens zeer ongeloofwaardig ook). Ja, ook in deze verhaallijnen zit dezelfde rode draad van 'staan waarvoor je staat' maar op het moment dat ik me 50 pagina's afvraag wat ik in vredesnaam met die Egyptische dame moet, gaat er toch iets mis in mijn leesbelevenis. Oftewel, wat mij betreft had Hensher in dit geval moeten laten zien dat zich in de beperking de meester toont. The Emperor Waltz had zich moeiteloos kunnen beperken tot Bauhaus en Big Gay Bookshop en was dan wat mij betreft sterker geweest.

https://www.youtube.com/watch?v=j3Mwa23WCIA