Grace McCleen || The Land of Decoration

Judith McPherson, tien jaar oud, is er vast van overtuigd dat zij een wonder verricht heeft. Op de dag dat haar klasgenoot Neil haar zou gaan verdrinken in de wc-pot sneeuwt het en is de school dicht. Judith gelooft heilig dat het dankzij haar gebeden begin oktober al is gaan sneeuwen. Voor degenen die nu denken 'gaat het wel helemaal goed met dat meisje?, zou ze geen hulp moeten hebben?', het antwoord luidt 'nee en ja'. Judith groeit op met haar vader en verkondigt samen met hem en een klein clubje fanaten dat het einde van de wereld nabij is. Ze groeit moederloos op in een huishouden zonder tv maar met de bijbel en wijkt behoorlijk af van haar gemiddelde klasgenoot. Niet zo vreemd dus dat Neil in haar het ideale slachtoffer ziet. Judith is er bovendien ook nog eens van overtuigd dat zij haar moeder gedood heeft en dat haar vader daarom niet van haar houdt ('n 10-jarige snapt waarschijnlijk nog niet helemaal dat die moeder zelf haar keuze heeft gemaakt door een bloedtransfusie te weigeren). Judith hoort bovendien een stem in haar hoofd: God. Hij heeft gezien dat ze het wonder verricht heeft en ziet nu in haar een ideale dienaar. God is helaas eerder het type Oude Testament dan type Nieuwe; hij is niet zozeer van 'keer Neil de andere wang toe' als wel van 'oog om oog, tand om tand'. Hij moedigt Judith aan, ondertussen wel iets prevelend over 'weet waar je aan begint, wat in gang gezet is kan niet meer worden teruggedraaid'. Een psychiater zou waarschijnlijk wel raad weten met die stem en ook de gemiddelde lezer vraagt zich bezorgd af wanneer iemand in de gaten heeft dat het de verkeerde kant op gaat met Judith. Vader weigert naar haar te luisteren, een nieuwe juf op school lijkt soulaas te bieden maar is onbedoeld de catalysator. De juf heeft meteen in de gaten dat Judith gepest wordt. Zij isoleert Neil doeltreffend en zorgt ervoor dat hij Judith op school niet meer lastig kan vallen. Ze heeft echter niet in de gaten dat Neil het treiteren met vriendjes buiten school voortzet. Wat begint met aan de bel trekken, eindigt met een brandbom die de woonkamer vernielt. Vader is ervan overtuigd dat de pesterijen plaatsvinden, omdat hij weigert te staken. Na de brandbom lopen de zaken helemaal uit de hand. Judith weet zich geen raad meer; de stem in haar hoofd maakt de zaken alleen maar erger. Ik heb pagina's lang ademloos gelezen, omdat ik doodsbenauwd was dat Judith ten onder zou gaan. Op het moment dat Judith klaar staat om zelfmoord te plegen, maakt God één verkeerde opmerking en dan dringt het tot haar door dat het misschien toch niet God was die tot haar sprak. Wanneer vader haar kamer binnenkomt, staat ze nog op een stoel maar heeft ze net haar hoofd uit de provisorische strop gehaald. Vanaf dat moment weet ze ook zeker dat haar vader van haar houdt. Een suikerzoet einde? Ja, maar wel van een beklemmende roman die laat zien wat er met een kind kan gebeuren dat gelooft dat haar vader niet van haar houdt en die op de koop toe ook nog eens zwaar gepest wordt en geen vrienden heeft. Judith is de verteller, met haar 10 jaar snapt ze duidelijk niet alles wat er om haar heen gebeurt. De lezer heeft dat beter in de gaten dan zijzelf. Dat voegt toe aan de beklemmende sfeer en maakt dat je als lezer schietgebedjes afsteekt dat alles goedkomt met Judith. Judith is namelijk een liefie, je zou haar zo in je armen willen nemen en je over haar willen ontfermen. Ze lijkt een beetje op het knulletje uit About a Boy dat enigszins onder dwang door Hugh Grant opgevangen wordt. Je snapt dat ze gepest worden maar niet door jou. Beklemmend en prachtig, absoluut de moeite van het lezen waard.