Mijn nummer één
Hoewel ik de Booker Prize winnaar van dit jaar absoluut goed vond, was hij niet mijn favoriet. Dat was How to Be Both van Ali Smith, een roman waarin ze twee goede plots, een verrassende structuur en twee geweldige personages combineerde tot een verbluffende roman.
Een speciale categorie
Drie romans die ik in 2014 gelezen heb en die heftig concurreerden met Ali Smith behoorden officieel niet tot 2014. Ik heb daarom maar een speciale categorie voor ze gecreëerd. Ik heb lang gewacht met het lezen van Stoner van John Williams, omdat ik als de dood was dat deze de hemel ingeprezen roman niet de moeite waard zou blijken te zijn. Gelukkig had iedereen gelijk en heb ik genoten van deze prachtige roman. Eén van de eerste romans die ik beschreef in BooksandLiliane was The Illuminaries van Eleanor Catton. Een indrukwekkende ingewikkelde roman die een nieuwe standaard heeft gezet voor Booker Prize-winnaars. A Girl is a Half-formed Thing is waarschijnlijk niet de roman waaraan ik het meeste plezier heb beleefd, het is wel de roman die ongelooflijk veel indruk heeft gemaakt. De door mij verafschuwde stream of consciousness zorgde in Eimear McBride's roman voor een achtbaan aan heftige emoties.
En vooral niet vergeten
Romans die absoluut de moeite waard zijn en die je beslist moet lezen: Family Life van Akhil Sharma, The Lie van Helen Dunmore, Americanah van Chimamanda Ngozi Adichie, Burial Rites van Hannah Kent, The Narrow Road to the Far North van Richard Flanagan, History of the Rain van Niall Williams, The Bone Clocks van David Mitchell, The Paying Guests van Sarah Waters and The Snow Queen van Michael Cunningham
Totale verrassingen
Ik heb in 2014 kennis gemaakt met schrijvers die ik nog niet kende of die dit jaar hun debutroman publiceerden. Courtney Collins met The Burial was de eerste verrassing. Haar roman waarin een dode baby vanuit het graf vertelt wat met haar moeder gebeurt, imponeerde. Een andere roman die ook (gedeeltelijk) in Australie speelde was All the birds, Singing by Evie Wyld. De onderliggende angst die door de hele roman speelt, maakte deze onvergetelijk. Datzelfde gold ook voor nieuwkomer Sarah Perry. In After Me Comes the Flood leidden spanning en angst tot een tragisch, ontroerend einde. Deborah Kay Davies's roman Reasons She Goes to the Wood ging over de destructieve verhouding tussen een moeder en dochter; wie van de twee nu echt kwaadaardig en / of gestoord was, viel niet meer op te maken. Paul Kingsnorth dwong me om zijn roman The Wake hardop te lezen. Ik kon het door hem zelf bedachte middelengels anders niet begrijpen. Het leidde tot een magische leeservaring. The Land of Decoration by Grace McCleen tenslotte beschreef liefdevol het effect van godsdienstfanatisme op een lief, onschuldig meisje.
Waarom vindt iedereen dit goed?
Ik vermoed dat Unexploded van Alison MacLeod vooral heeft geprofiteerd van het feit dat de roman uitkwam in het jaar dat GB Duinkerken herdacht. Totaal ongeloofwaardige gebeurtenissen in een Britse familie die aan de kust de komst van de Duitsers afwacht. Ik snap al helemaal niet waarom de jury To Rise Again at a Decent Hour goed genoeg vond voor de Long List van de Booker Prize laat staan de Short List. Pas op het moment dat Joshua Ferris ophield met Woody Allen nadoen, kreeg ik enigszins plezier in de roman. Een roman waaraan ik daarentegen echt geen plezier heb beleefd is J van Howard Jacobson. Zijn vorige roman vond ik niet om door te komen en heb ik daarom na 40 pagina's weggelegd. Deze heb ik al mopperend uitgelezen. Het leek wel alsof Jacobson een deadline moest halen en nog snel het einde had afgeraffeld, met als resultaat een totaal ongeloofwaardig bijna beledigend einde van deze toch al niet overtuigende roman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten