Nick Hornby || Funny Girl

Ik heb Nick Hornby altijd gemeden, ik vermoedde dat zijn romans teveel op mannen gericht waren: vriendenclubs die elkaar vinden in voetbal, bier en aanverwante zaken. About A Boy was vooral leuk als film, met dank aan Hugh Grant, ik voelde geen behoefte om het ook nog eens te lezen. Funny Girl leek mij een ideaal moment om Hornby toch maar eens te proberen. En tja, wat zal ik zeggen, hij schrijft vlot, ik moest wel twee keer hardop lachen, maar ondanks het feit dat de hoofdfiguur een vrouw is, Barbara aka Sophie, is Funny Girl een mannenboek. Op momenten dat hij de vriendschap tussen schrijvers Bill en Tony beschrijft, is Hornby duidelijk op zijn best, of wanneer hij producent Brian op geweldige manier wraak laat nemen op de minnaar van zijn inmiddels ex, maar Barbara aka Sophie blijft een beetje flets en zelfs ongeloofwaardig. De belangrijkste figuur uit het boek komt niet uit de verf, de mannen in de bijrollen wel. Barbara vertrekt na haar school naar Londen om daar een carrière te starten als comédienne. Dat lukt haar wonderbaarlijk goed: als Sophie Straw slaat ze in als een bom met haar eigen comedy - Barbara (and Jim). Dit speelt zich allemaal af in de jaren 60, toen vrouwen vooral nog achter het aanrecht stonden, homosexuele relaties nog tot gevangenisstraf leidden en de BBC geleid werd door mannen van Oxbridge die het onschuldig vermaak uit Barbara (en Jim) aan alle kanten afkeurden en het zelfs zagen als een gevaar. Het is de tijd waarin popmuziek op kwam en de jeugd ging genieten van haar vrijheid. Je zou zeggen dat 20-jarige uit Blackpool afkomstige Barbara zich in de Londense scene zou gooien en volop van de vrijheid die ze opgeëist heeft zou gaan genieten. Maar nee, ondanks haar glorieuze carrière is ze een huismus die eigenlijk maar twee dingen wil: comédienne zijn en genieten van haar huwelijk met Brian. En ja, daar heeft ze natuurlijk recht op, maar kan Nick Hornby mij dan alstublieft uitleggen waarom de roman zich afspeelt in het Londen van de jaren 60? Ik kreeg nu heel sterk de indruk dat ik een roman aan het lezen was die vooral nostalgisch terug keek naar de tijd dat een serie als Barbara (en Jim) nog baanbrekend was (een relatie tussen een meneer van Oxbridge en een meisje uit een arbeidersmilieu, ach gut nog aan toe). Het resultaat hiervan is dat de roman geen enkel scherp kantje bevat. Ja, er wordt verwezen naar het feit dat Bill in eerste instantie niet uit de kast kan komen, naar het feit dat Tony zich in het huwelijk stort omdat hij niet bereid is om uit de kast te komen en Sophie en de haren kijken met afschuw naar het  burgerlijke leven van hun ouders. Maar het speelde zich allemaal 50 jaar geleden af. De BBC heeft inmiddels wel schokkendere series op de tv gehad, Graham Norton en Stephen Fry zijn niet meer van de Britse buis te slaan en het type serie waarin Sophie speelde is nu het prototype oubollig (het wordt nog steeds gemaakt met steeds dezelfde acteurs). Ik snap echt niet waarom Hornby Funny Girl niet in deze tijd heeft laten spelen. Er waren genoeg situaties te bedenken geweest waarin Barbara aka Sophie haar weg had moeten vinden. Zou het kunnen dat Hornby naar het verleden gevlucht is, omdat hij inmiddels zelf wat te oud aan het worden is voor het mannenmilieu? Hij komt op mij niet echt over als een potentiële hipster en ieder geval één of twee van zijn mannelijke personages hadden dan kort haar gecombineerd met een zware mannelijke baard moeten hebben. Ik vrees dat die moed hem ontbrak.