woensdag 30 april 2014

Jesus Carrasco / De Vlucht

Uitgever en vertaler hebben vast nagedacht over de titel van Carrasco's boek. De Vlucht is niet de vertaling van Intemperie, ruimte. Ik snap wel waarom ze voor de concrete titel gekozen hebben, die maakt meteen duidelijk waar het boek over gaat: een vlucht uit het ouderlijk huis. Het is echter niet voor niets dat Carrasco zijn boek Intemperie - ruimte noemde. Het droge, barre en onherbergzame landschap in de meedogenloze Spaanse zon speelt namelijk de hoofdrol. De ontberingen die de naamloze jongen ondergaat tijdens zijn vlucht voor de persoon die hem misbruikt zijn wat deze roman maken. De wijze waarop Carrasco het landschap beschrijft, maakt dat je de hitte voelt en het stof tussen je tanden voelt kraken. Hij beschrijft Spanje zoals veel mensen het niet kennen: arm, leeg en praktisch onbewoond. De vluchtende puber snapt dit land en gaat er desondanks bijna aan onderdoor. Zijn pijn en wanhoop zijn 150 pagina's lang voelbaar, de hoop op een beter leven blijft tot aan het einde overeind. Een absolute aanrader maar wel eentje waar je rustig de tijd voor moet nemen. Daar vragen de prachtige beschrijvingen van Carrasco om.



















dinsdag 22 april 2014

Donna Tartt || The Goldfinch

Nog 150 pagina's te gaan en dan weet ik waarom personage Theo Decker zich al ruim een week verstopt in een Amsterdamse hotelkamer. Wat ik nu al weet is dat The Goldfinch pagina's lang briljant is maar dat afwisselt met ongeloofwaardigheid. Misschien dat het aan mij ligt maar Theo geeft zich wel snel over aan zijn nieuwe vriend Boris en ontwikkelt wel heel erg snel een verslaving aan drugs en alcohol (als 13-jarige). Eenmaal volwassen praat hij zijn keuzes goed door te stellen dat hij Post Traumatic Stress Syndroom heeft. Dat zou best wel kunnen, een ochtendje museum dat eindigt met een bomaanslag is niet niks. Het PTSS verwerken met een grote hoeveelheid drugs lijkt mij niet helemaal de oplossing en ik vraag me nu al pagina's of Theo niet gewoon een slappeling is die geen verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn eigen leven. Vreemd dat Tartt er aan de ene kant volledig in slaagt me mee te slepen en me te laten hopen dat Theo de juiste keuzes maakt en aan de andere kant mijn irritatie oproept door de bijna gemakzuchtige wijze waarop ze Theo van het ene incident in het andere laat rollen. De pagina's waarin Tartt beschrijft hoe Theo leeft na de traumatische dood van zijn moeder of zijn vlucht uit Las Vegas zijn ongelooflijk mooi. Ik hoop dat ik in de komende 150 pagina's nog meer van deze juweeltjes tegenkom, zij maken het lezen van The Goldfinger de moeite waard. Of Theo 750 pagina's en een Pullitzer verdient vraag ik me af, ik twijfel.
Ik heb het boek nu uit en één ding is duidelijk: Theo is het prototype Amerikaanse held die na een catharsis zijn leven betert. Hij probeert zijn fouten recht te zetten, bekend wat hij allemaal heeft uitgespookt en leert te leven met het feit dat hij niet perfect is. Hij volgt daarmee in het voetspoor van vele andere Amerikaanse boek helden. Reden genoeg voor Amerikanen om die Pullitzer te geven,  ik twijfel nog steeds.

Mijn interpretatie van The Goldfinch in foto's











vrijdag 18 april 2014

Gabriel Garcia Márquez 

 Het is lang geleden dat ik 100 Jaar Eenzaamheid, Liefde in Tijden van Cholera of Kroniek van een Aangekondigde Dood las. Ik weet nog maar vaag waar ze over gingen, wat me altijd bij zal blijven is de herinnering aan prachtige zinnen, bloemrijk taalgebruik en kleurrijke personages. Márquez creëerde in zijn boeken een prachtige wereld en die nam ik vol bewondering tot me. Ik hoop dat zijn boeken gelezen blijven worden, ze zijn te mooi om in de vergetelheid te belanden. De reacties op Márquez' overlijden maken duidelijk dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Laten we de herinnering aan Márquez levendig houden door te blijven genieten van zijn boeken.

zondag 13 april 2014

Gary Shteyngart / Super Sad True Love Story
Hm, blijkbaar ben ik aan een ander boek begonnen dan de Daily Mail en de Guardian. Hoezo 'witty, original en brilliantly imaginative?'. Ik zou Super Sad True Love Story eerder omschrijven als 'vergezocht, flauw en bepaald niet origineel'. Om een of andere reden hoorde ik tijdens het lezen de stem van Harrison Ford in mijn hoofd en kreeg ik vooral de behoefte om nog een keertje te kijken naar Blade Runner, wat an sich natuurlijk niet zo verkeerd is maar hier waarschijnlijk niet de bedoeling was. Na zo'n 40 pagina's heb ik het opgegeven. Ik had blijkbaar elke pagina in de lach moeten schieten maar ergerde me alleen maar aan mensen die totaal langs elkaar heen leven, vooral moeilijk doen met iets dat een äppärätus heet en geen moment boeien. Aan mij niet besteed. 
Valeria Luiselli / De Gewichtlozen

In de Volkskrant van 12 april gaf Marjolijn Heemstra deze roman vijf sterren. Een aantal dat ik alleen maar kan onderschrijven. De Gewichtlozen is geen gemakkelijke roman maar de wijze waarop Luiselli levens door elkaar vlecht zodat op het laatst niet meer duidelijk wie nu wie is, is fenomenaal. Na het lezen van de recensie bekroop mij ogenblikkelijk de wens om het boek nog een tweede keer te lezen, ik vermoed dat ik er dan nog veel meer uithaal dan bij eerste lezing. Een absolute aanrader.

http://www.volkskrant.nl/wca_item/boeken_detail/453/265053/De-gewichtlozen.html


donderdag 10 april 2014

Tasha Aw / Five Star Billionaire

Bepaald niet makkelijk dit boek van Tasha Aw. Vijf verschillende personages die niet altijd in dezelfde tijdlijn blijken te opereren en doorspekt met flashbacks. Sjanghai is de constante factor. Een stad in opkomst waar het moeite kost om te overleven. Corruptie, uitbuiting en machtsmisbruik zijn aan de orde van de dag. Chinezen en - illegale - buitenlanders proberen er hun weg te vinden. De wanhopige zoektocht van Phoebe knalt van de pagina's, het wordt steeds duidelijker dat zakenvrouw Yinghui een te groot risico gaat nemen, de carrières van Gary en Justin zijn met een enorme klap gecrasht, zakenman Walter roept vanaf het begin vraagtekens op. Wat wil hij? Het mooie van Five Star Billionaire is dat het boek aan de ene kant de harde samenleving in een snel groeiende economie feilloos blootlegt en aan de andere kant pareltjes van menselijkheid laat zien. De grootste slachtoffers zijn niet de personen die financieel volledig aan de grond raken maar Phoebe en Walter. Zij krijgt twee kansen op vriendschap of zelfs liefde en verknalt die omdat ze verstrikt is geraakt in haar eigen leugens. Met Justin, Gary en Yinghui komt het uiteindelijk wel goed. Ze zijn misschien wat minder succesvol en rijk dan aan het begin van het boek maar ze lijken geleerd te hebben van hun fouten. Phoebe daarentegen vlucht, zij lijkt definitief verloren. Walter lijkt te hebben gewonnen maar de vraag is wat het zijn minitieus uitgevoerde wraakactie hem uiteindelijk oplevert. Zijn kale appartement met alleen maar wegwerpservies is symbolisch voor zijn emotioneel lege leven. Aw heeft een pittig maar intrigerend boek geschreven.





dinsdag 8 april 2014

Alexander McCall Smith / The NO.1 Ladies Detective Agency

Totaal ongeschikt voor iedereen die op zoek is naar spanning en sensatie. The NO.1 Ladies Detective Agency gaat vooral over Precious Ramotswe, haar vrienden, haar familie en haar land. In een rustig kabbelend tempo passend  bij de verzengende hitte van Botswana deelt Mma Ramotswe haar leven met ons. Soms lost ze een zaak op, soms blijkt vooral een luisterend oor van groot belang. Mma Ramotswe heeft haar mening klaar en kijkt met enige verbazing naar de veranderingen om haar heen. Meestal weet ze haar vinger precies op de juiste plek te leggen en lost ze haar zaken met logisch verstand, veel luisteren en af en toe wat vragen stellen op. Veel belangrijker dan de zaak is de sfeer die McCall weet te creëren. Je ervaart als lezer de rust in het dorp en de angst voor veranderingen - de vooruitgang - die steeds dichterbij komen. Mma Ramotswe geniet nog van wat zij zo mooi 'my natural figure' noemt en ik hoop van harte dat zij niet net als veel van haar landgenoten zwicht voor de Weight Watchers. Precious Ramotwse blijft trouw aan haar roots en daarom is de serie boeken over haar NO.1 Ladies Detective Agency zo'n genot om te lezen.

zaterdag 5 april 2014

Parinoush Saniee / Verlangen naar Vrijheid

 Het probleem met boeken die door dictatoriale regimes worden verboden, is dat ze vaak niet beoordeeld worden op hun literaire merites maar op de wantoestanden die ze beschrijven. En het kan niet ontkend worden, vertelster Massoumeh krijgt behoorlijk wat voor de kiezen: ze mag niet trouwen met de leuke apothekersassistent op wie ze smoorverliefd is, wordt door haar bruten van broers uitgehuwelijkt aan een revolutionair die door de sjah gevangen genomen wordt en door de ayatollahs geëxecuteerd. Oudste zoon probeert in zijn voetsporen te treden, jongste zoon moet in dienst en belandt als krijgsgevangene in een kamp en tot overmaat van ramp mag ze van haar kinderen niet trouwen met de apotheker die weer is komen opdagen. Het zal je maar allemaal gebeuren. Maar moet het nu zo gekunsteld opgeschreven worden? Ik kreeg ruim 400 pagina's lang het idee dat iemand met beperkte literaire talenten aan het schrijven geslagen is. Het irriteert daarnaast dat Massoumeh een dramakip is die veel jammert over haar zware leven maar die niet het lef heeft zelf een beslissing te nemen. Het regime van de ayatollahs blijft in dit hele verhaal behoorlijk onderbelicht, Massoumeh kan alleen maar betrapt worden op pogingen om haar kinderen uit de buurt van politiek en religie te houden. Misschien dat Saniee met haar boek echt niet verder kon en dat zij met Verlangen naar Vrijheid de grenzen al heeft opgezocht maar gut wat was het fijn geweest als de uitgever wat kritische suggesties had gegeven om er ook nog een goed boek van te maken.

donderdag 3 april 2014

Elif Shafak / The Bastard of Istanbul

Het was dat ik af en toe afspraken had of moest slapen, want anders had ik dit boek waarschijnlijk in één ruk uitgelezen. Waar The Bastard begint als een verhaal over zussen en dochters met stuk voor stuk krachtige en aparte karakters krijgt de kloof tussen Turks en Armeens een steeds grotere rol. Genocide ja of nee is ook in dit boek de vraag. Een vraag die soms de splijtzwam is en soms, uit onverwachte hoek, openingen biedt. Het Armeense vraagstuk is aanwezig maar krijgt nooit de overhand, de hoofdrol is en blijft bij de Turkse zussen Kazanci die op onverwachte wijze gekoppeld worden aan de Amerikaans/Armeense familie Tchakmakhchian.  Armanoush/Amy Tchakmakhhian, half Amerikaans, half Armeens en voorzien van een Turkse stiefvader besluit af te reizen naar Istanbul, op zoek naar haar afkomst. En gaat logeren bij de zussen van haar stiefvader. Oost ontmoet west maar ook niet heus. The Bastard of Istanbul roert belangrijke thema's aan maar Shafak doet dat vooral door haar rake vaak komische typeringen van mensen, families en familierelaties. De families en hun onderlinge verhoudingen maken dat je geboeid doorleest. De Armeense geschiedenis blijkt ook de persoonlijke geschiedenis van twee families.