Ik werd aangenaam verrast door Celeste Ng die mij bekoorde met Everything I Never Told You en door Naomi Wood met haar roman over Hemingway’s echtgenotes. Ik lag in een deuk bij Liane Moriarty’s Big Little Lies, danste mee met de bijen in Laline Paull’s onverwachte roman en leefde mee met het trieste leven van twee gedoemde pubers in Phillip Meijer’s American Rust. Kate Atkinson bewees wederom dat ze geweldig schrijft met A God in Ruins en Max Porter leverde wat mij betreft een roman die in geen enkel rouwproces mag ontbreken. Grief is a Thing with Feathers beschreef op onnavolgbare wijze het rouwproces van een jonge vader.
En dan waren er de romans waar ik me voor mijn blog door heen worstelde. Ik heb nog steeds een haat-liefde verhouding met Hanya Yanagihara’s A Little Life (teveel ellende, teveel verdriet) en denk met onverminderde afschuw terug aan Marlon James’ A Short History of Seven Killings. De overdosis aan geweld maakte dat ik niet meer kon stilstaan bij James’ geweldige technische prestatie en zijn schrijftalent. Eén ding moge duidelijk geworden zijn in 2015: romans met een teveel aan geweld komen er in BooksandLiliane niet echt goed vanaf. Het is duidelijk niet mijn pakkie-an.
Ik sluit 2015 af met City on Fire van Garth Rise Hallberg. De 700 pagina’s die ik nog moet lezen, red ik niet meer in één dag. Indien Rise Hallberg op dezelfde wijze blijft schrijven, schat ik in dat City on Fire volgend jaar hoog gaat scoren in mijn terugblik. Ik hoop dat iedereen genoten heeft van mijn blogs en dat deze aanleiding zijn geweest om met plezier aanbevolen romans te lezen. Ik wens iedereen een geweldig 2016 met hopelijk weer veel prachtige romans om te lezen.