woensdag 31 december 2014

2014 en BooksandLiliane

In BooksandLiliane deel ik mijn liefde voor boeken met andere lezers. Het afgelopen jaren ben ik ontelbare keren aangenaam verrast en helaas ook onaangenaam verrast. Ik deel mijn favorieten graag met jullie en ook de drie romans waarvan ik me echt afvraag waarom andere mensen ze zo goed vonden.

Mijn nummer één
Hoewel ik de Booker Prize winnaar van dit jaar absoluut goed vond, was hij niet mijn favoriet. Dat was How to Be Both van Ali Smith, een roman waarin ze twee goede plots, een verrassende structuur en twee geweldige personages combineerde tot een verbluffende roman.



Een speciale categorie
Drie romans die ik in 2014 gelezen heb en die heftig concurreerden met Ali Smith behoorden officieel niet tot 2014. Ik heb daarom maar een speciale categorie voor ze gecreëerd. Ik heb lang gewacht met het lezen van Stoner van John Williams, omdat ik als de dood was dat deze de hemel ingeprezen roman niet de moeite waard zou blijken te zijn. Gelukkig had iedereen gelijk en heb ik genoten van deze prachtige roman. Eén van de eerste romans die ik beschreef in BooksandLiliane was The Illuminaries van Eleanor Catton. Een indrukwekkende ingewikkelde roman die een nieuwe standaard heeft gezet voor Booker Prize-winnaars. A Girl is a Half-formed Thing is waarschijnlijk niet de roman waaraan ik het meeste plezier heb beleefd, het is wel de roman die ongelooflijk veel indruk heeft gemaakt. De door mij verafschuwde stream of consciousness zorgde in Eimear McBride's roman voor een achtbaan aan heftige emoties.

En vooral niet vergeten
Romans die absoluut de moeite waard zijn en die je beslist moet lezen: Family Life van Akhil Sharma, The Lie van Helen Dunmore, Americanah van Chimamanda Ngozi Adichie, Burial Rites van Hannah Kent, The Narrow Road to the Far North van Richard Flanagan, History of the Rain van Niall Williams, The Bone Clocks van David Mitchell, The Paying Guests van Sarah Waters and The Snow Queen van Michael Cunningham

Totale verrassingen
Ik heb in 2014 kennis gemaakt met schrijvers die ik nog niet kende of die dit jaar hun debutroman publiceerden. Courtney Collins met The Burial was de eerste verrassing. Haar roman waarin een dode baby vanuit het graf vertelt wat met haar moeder gebeurt, imponeerde. Een andere roman die ook (gedeeltelijk) in Australie speelde was  All the birds, Singing by Evie Wyld. De onderliggende angst die door de hele roman speelt, maakte deze onvergetelijk. Datzelfde gold ook voor nieuwkomer Sarah Perry. In After Me Comes the Flood leidden spanning en angst tot een tragisch, ontroerend einde.   Deborah Kay Davies's roman Reasons She Goes to the Wood ging over de destructieve verhouding tussen een moeder en dochter; wie van de twee nu echt kwaadaardig en / of gestoord was, viel niet meer op te maken. Paul Kingsnorth dwong me om zijn roman The Wake hardop te lezen. Ik kon het door hem zelf bedachte middelengels anders niet begrijpen. Het leidde tot een magische leeservaring. The Land of Decoration by Grace McCleen tenslotte beschreef liefdevol het effect van godsdienstfanatisme op een lief, onschuldig meisje.

Waarom vindt iedereen dit goed?
Ik vermoed dat Unexploded van  Alison MacLeod vooral heeft geprofiteerd van het feit dat de roman uitkwam in het jaar dat GB Duinkerken herdacht. Totaal ongeloofwaardige gebeurtenissen in een Britse familie die aan de kust de komst van de Duitsers afwacht. Ik snap al helemaal niet waarom de jury To Rise Again at a Decent Hour goed genoeg vond voor de Long List van de Booker Prize laat staan de Short List. Pas op het moment dat Joshua Ferris ophield met Woody Allen nadoen, kreeg ik enigszins plezier in de roman. Een roman waaraan ik daarentegen echt geen plezier heb beleefd is J van Howard Jacobson.  Zijn vorige roman vond ik niet om door te komen en heb ik daarom na 40 pagina's weggelegd. Deze heb ik al mopperend uitgelezen. Het leek wel alsof Jacobson een deadline moest halen en nog snel het einde had afgeraffeld, met als resultaat een totaal ongeloofwaardig bijna beledigend einde van deze toch al niet overtuigende roman.

zondag 28 december 2014

Marilynne Robinson || Gilead

Toen deze roman jaren geleden de Pullitzer Prize won, ben ik ernaar op zoek gegaan en kon hem nergens vinden. Gilead zakte vervolgens langzaam maar zeker weg in  mijn geheugen totdat Robinson dit jaar een opvolger publiceerde: Lila. Ik besloot toen dat ik eerst Gilead wilde lezen en daarna pas Lila. Bij de bieb bleek Gilead overigens nog steeds moeilijk te krijgen, ergens in Nederland lag bij een filiaal een exemplaar. Vreemd voor een roman die het in de VS zo goed gedaan heeft.
Gilead is één lange brief van prediker John Ames aan zijn jonge zoon. Ames is pas op late leeftijd (voor de tweede keer) getrouwd en hij weet dat zijn zoon niet lang meer van zijn al oude vader kan genieten. De brief is aan de ene kant een liefdesbetuiging van Ames aan zijn zoon en aan zijn echtgenote Lila, aan de andere kant een lange terugblik op zijn leven, dat van zijn vader en zijn grootvader. Een leven waarin religie een prominente rol speelde. De drie mannen gingen echter verschillend met hun roeping om. Opa bleek een militante activist die met het pistool aan zijn gordel in zijn kerk predikte tegen slavernij en voor de burgeroorlog. Vader daarentegen was een pacifist die wapens en oorlog verfoeide, hij verruilt kerkelijke gezinten wanneer oorlog dit letterlijk noodzakelijk maakt. John combineert theologie met zijn roeping en zoekt in de theologen naar bevestiging van zijn geloof. Hij studeert en studeert maar lijkt na de dood van zijn eerste echtgenote en hun dochter het leven links te laten liggen. Het resultaat van al zijn studie lijkt dat hij nergens een mening over heeft: noch over kerkelijke kwesties noch over persoonlijkere zaken. John Ames blijft altijd op de vlakte. Hoewel John in zijn brief overkomt als een man die niet echt van verandering of afwijkend gedrag houdt, bepalen deze toch  in belangrijke mate zijn leven. Zo zal zijn gemeente niet helemaal blij geweest zijn met het huwelijk tussen de nog jonge Lila en hun bijna 70-jarige predikant. Zijn liefde voor haar en hun zoon is echter zo groot dat het hem niet interesseert wat iedereen ervan denkt: hij kiest voor zijn gezin. Deze keuze staat in schril contrast tot de keuze die zijn petekind John Ames Boughton, Jack, letterlijk niet mag maken. Dit zwarte schaap uit de familie van John's beste vriend Boughton is verliefd geworden op een gekleurde vrouw en mag volgens de wetten van de staat geen relatie met haar onderhouden. Hij vindt met moeite onderdak voor haar en hun zoon, hij wordt ontslagen wanneer blijkt dat hij een relatie heeft met een gekleurde vrouw. Het duurt even voordat Jack dit aan John Ames vertelt. De relatie tussen beide mannen is vanaf het prille begin niet goed geweest en hun gesprekken ontaarden steeds in onmin over een verkeerd gevallen opmerking, min of meer ingegeven door John's angst dat Jack kwade bedoelingen heeft met Lila. Wanneer Jack na meerdere mislukte pogingen doorzet en zijn relatie opbiecht, laat John Ames eindelijk zijn gevoelens voor de man toe. Een grote ommekeer voor de man die voortdurend alles intellectueel probeert te beredeneren. Kerkelijke dogma's zijn niet van toepassing op Jack, de man vraagt er alleen om dat hij gehoord en bemind wordt.
Ik heb één probleem met Gilead. In de roman valt John Ames regelmatig terug op de bijbel en op uitspraken van theologen. Deze mannen spelen een belangrijke rol in zijn geloofsbeleving en daarmee in feite in zijn hele leven. Ik ben onvoldoende kerkelijk om de discussies juist te kunnen volgen, ik snap al helemaal het subtiele verschil niet tussen al die kerkelijke gezinten in Gilead waarvoor opa, vader en zoon kunnen kiezen. Op het moment dat theologie de roman lichtelijk overnam, merkte ik dat ik dreigde af te haken. De momenten waarop de man John Ames overborrelend van liefde getuigt van zijn liefde voor het droge land waar hij woont, voor Lila en voor zijn zoon zijn absoluut ontroerend. Ook de inkijkjes in minder belichte kanten van de Amerikaanse geschiedenis zijn indrukwekkend: het gevecht van opa tegen slavernij, de subtiele verwijzingen naar de droogte die in de jaren 30 het Amerikaanse platteland teistert maar ook de komst van de eerste tv. Voor mij had de roman iets minder kerkelijke theorie mogen bevatten en nog wat meer van die verrassende inkijkjes in de geschiedenis van alledaagse Amerikanen. Ik ben benieuwd wat in Lila de boventoon gaat voeren.


zaterdag 20 december 2014

John Williams || Stoner

Ik heb het lezen van Stoner lang uitgesteld. Het boek was er opeens en het was meteen een hype: je moest het gewoon goed goed vinden. In dat geval kies ik ervoor te wachten met lezen. De tijd was nu eindelijk gekomen en laten we over één ding duidelijk zijn: die hype was terecht. Vanaf de eerste pagina wist ik dat ik begonnen was aan een prachtige roman; een roman die het leven beschrijft van een man waarin afgezien van de gebruikelijke zaken (onderwijs, huwelijk, baan, kinderen en ziekte) niet zo heel veel gebeurd. Williams trekt je desondanks het verhaal in: door het rustige tempo (ik kreeg bijna het idee dat ik hoorde hoe het voorgelezen werd), het prachtige taalgebruik en wat mij betreft, de 'normaalheid' van Stoner. Een tijd geleden was ik minder onder de indruk van Salter's All That Is. Het boek was mooi geschreven, elegant maar te afstandelijk, mede omdat de hoofdpersoon zijn hele leven in high society milieus vertoefde. Stoner daarentegen had iedereen kunnen zijn. Een eenvoudige boerenzoon die een universitaire opleiding in zijn schoot geworpen krijgt, een gemiddeld begaafde man met gemiddelde ambities, een man die soms onvoldoende voor zichzelf en de zijnen opkomt en soms onverwacht zijn rug recht houdt, een man die liefheeft en van wie wordt gehouden, een man die zijn passie voor literatuur steeds nadrukkelijker uitdraagt, een man bovendien die vasthoudt aan zijn principes. Williams neemt ons mee in de gedachtenwereld van Stoner en daardoor wordt hij voor lezers tastbaar, we beleven wat hij denkt en voelt. Williams doet dat bovendien in prachtige volzinnen met subtiel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en beeldspraak. Stoner is misschien dan niet de man met ambitie, het is wel een absoluut genot om over hem te lezen. Ik heb van elk woord genoten, ik vermoed dat ik het bij deze ene keer niet ga laten. Dit wordt er eentje om vaker te herlezen en dan weer te genieten van het prachtige Engels.


dinsdag 16 december 2014

Gregory Sherl || The Future for Curious People

Stel je voor dat je verliefd bent en wilt weten of je nieuwe relatie stand gaat houden. In Sherl's roman kan dat. Je stapt dan naar een 'envisionist' die je aansluit op high tech apparatuur en je beelden toont uit de toekomst. Aan jou om te besluiten hoe je die beelden interpreteert en of je verder gaat met je geliefde. Evelyn maakt het na een bezoek aan haar envisionist, doctor Chin, uit met haar vriend Adrian. In de toekomst blijken ze te kibbelen over welke kaas ze op het brood doen. Godfrey daarentegen wordt al tegenstribbelend naar Chin gestuurd nadat hij zijn vriendin Madge ten huwelijk gevraagd heeft. Zij wil eerst zeker weten of ze als stel wel een toekomst hebben. In de wachtrij ontmoeten Evelyn en Godfrey elkaar, vanaf dat moment verschijnen ze in elkaars toekomstbeelden. Ware liefde blijkt teveel voor de high tech apparatuur, iets waar Chin eerlijk voor waarschuwt. The Future of Curious People geeft een vermakelijke doorkijk naar een wereld waarin je zekerheid kunt eisen voordat je een ring om je vinger schuift. Het laat zien hoe mensen op die schijnzekerheid reageren en hoe het hun gedrag bepaalt. Als iets duidelijk wordt uit de praktijken van de envisionists is dat er geen zekerheid bestaat; Evelyn had tenslotte ook kunnen denken dat het gekibbel over de kaas een uiting van diepe genegenheid was. Niets is zeker en ware liefde overwint, en daar zit meteen de zwakte van The Future. Evelyn en Godfrey zijn leuke mensen en het was bepaald geen straf om over hun belevenissen te lezen. Vanaf het moment dat ze elkaar in de praktijk van Chin ontmoeten is het echter duidelijk dat zij aan het einde van de roman een item zijn. De boodschap die dan overeind blijft, is 'ware liefde overwint'. Het gegeven dat de toekomst een onzekere zaak is en dat sommige mensen, Evelyn bijvoorbeeld, daar niet zo heel goed mee kunnen omgaan, sneeuwt ietwat onder. Sherl had wat mij betreft iets meer scherpte mogen toevoegen, wellicht dat in dit geval een wat minder goed einde of op zijn minst een dubbelzinnig einde beter had gewerkt. Ook het feit dat Madge na de breuk met Godfrey probleemloos zwicht voor de charmes van Adrian zwakt de strekking van de roman af. Sherl wil ons - neem ik aan - duidelijk maken dat we geen zekerheid kunnen krijgen over de toekomst en dat het een kwestie van volwassenheid is om met die onzekerheid om te gaan. Door af te sluiten met drie gelukkige stelletjes (ook de beste vriendin van Evelyn sluit aan het einde van The Future eindelijk de jongeman in de armen om wie ze al weken heen draait) ondergraaft Sherl zijn eigen boodschap lichtelijk. The Future for Curious People is daardoor een aardige roman met een kritisch tintje maar net niet kritisch genoeg.


woensdag 10 december 2014

Grace McCleen || The Land of Decoration

Judith McPherson, tien jaar oud, is er vast van overtuigd dat zij een wonder verricht heeft. Op de dag dat haar klasgenoot Neil haar zou gaan verdrinken in de wc-pot sneeuwt het en is de school dicht. Judith gelooft heilig dat het dankzij haar gebeden begin oktober al is gaan sneeuwen. Voor degenen die nu denken 'gaat het wel helemaal goed met dat meisje?, zou ze geen hulp moeten hebben?', het antwoord luidt 'nee en ja'. Judith groeit op met haar vader en verkondigt samen met hem en een klein clubje fanaten dat het einde van de wereld nabij is. Ze groeit moederloos op in een huishouden zonder tv maar met de bijbel en wijkt behoorlijk af van haar gemiddelde klasgenoot. Niet zo vreemd dus dat Neil in haar het ideale slachtoffer ziet. Judith is er bovendien ook nog eens van overtuigd dat zij haar moeder gedood heeft en dat haar vader daarom niet van haar houdt ('n 10-jarige snapt waarschijnlijk nog niet helemaal dat die moeder zelf haar keuze heeft gemaakt door een bloedtransfusie te weigeren). Judith hoort bovendien een stem in haar hoofd: God. Hij heeft gezien dat ze het wonder verricht heeft en ziet nu in haar een ideale dienaar. God is helaas eerder het type Oude Testament dan type Nieuwe; hij is niet zozeer van 'keer Neil de andere wang toe' als wel van 'oog om oog, tand om tand'. Hij moedigt Judith aan, ondertussen wel iets prevelend over 'weet waar je aan begint, wat in gang gezet is kan niet meer worden teruggedraaid'. Een psychiater zou waarschijnlijk wel raad weten met die stem en ook de gemiddelde lezer vraagt zich bezorgd af wanneer iemand in de gaten heeft dat het de verkeerde kant op gaat met Judith. Vader weigert naar haar te luisteren, een nieuwe juf op school lijkt soulaas te bieden maar is onbedoeld de catalysator. De juf heeft meteen in de gaten dat Judith gepest wordt. Zij isoleert Neil doeltreffend en zorgt ervoor dat hij Judith op school niet meer lastig kan vallen. Ze heeft echter niet in de gaten dat Neil het treiteren met vriendjes buiten school voortzet. Wat begint met aan de bel trekken, eindigt met een brandbom die de woonkamer vernielt. Vader is ervan overtuigd dat de pesterijen plaatsvinden, omdat hij weigert te staken. Na de brandbom lopen de zaken helemaal uit de hand. Judith weet zich geen raad meer; de stem in haar hoofd maakt de zaken alleen maar erger. Ik heb pagina's lang ademloos gelezen, omdat ik doodsbenauwd was dat Judith ten onder zou gaan. Op het moment dat Judith klaar staat om zelfmoord te plegen, maakt God één verkeerde opmerking en dan dringt het tot haar door dat het misschien toch niet God was die tot haar sprak. Wanneer vader haar kamer binnenkomt, staat ze nog op een stoel maar heeft ze net haar hoofd uit de provisorische strop gehaald. Vanaf dat moment weet ze ook zeker dat haar vader van haar houdt. Een suikerzoet einde? Ja, maar wel van een beklemmende roman die laat zien wat er met een kind kan gebeuren dat gelooft dat haar vader niet van haar houdt en die op de koop toe ook nog eens zwaar gepest wordt en geen vrienden heeft. Judith is de verteller, met haar 10 jaar snapt ze duidelijk niet alles wat er om haar heen gebeurt. De lezer heeft dat beter in de gaten dan zijzelf. Dat voegt toe aan de beklemmende sfeer en maakt dat je als lezer schietgebedjes afsteekt dat alles goedkomt met Judith. Judith is namelijk een liefie, je zou haar zo in je armen willen nemen en je over haar willen ontfermen. Ze lijkt een beetje op het knulletje uit About a Boy dat enigszins onder dwang door Hugh Grant opgevangen wordt. Je snapt dat ze gepest worden maar niet door jou. Beklemmend en prachtig, absoluut de moeite van het lezen waard.


zaterdag 6 december 2014

Dave Eggers || The Circle

Ik merk dat ik op twee manieren naar The Circle kijk. In de eerste plaats als roman, in de tweede plaats als waarschuwing. In het eerste geval is The Circle aardig maar niet wereldschokkend. Daarvoor is de roman te voorspelbaar en zijn de hoofdpersonen te vlak. Met name Mae, de dame om wie alles draait in The Circle, is bijna een karikatuur van de mens die gelooft in internet, social media en delen van ervaringen en informatie. Waar Mae in eerste instantie de persoon lijkt die misschien kritisch staat tegenover de ontwikkelingen binnen The Circle, blijkt al gauw dat ze zo graag bij de club wil horen dat ze zichzelf zo ongeveer hersenspoelt. Zij wordt letterlijk en figuurlijk de belangrijkste ambassadeur van The Circle bij het grote publiek. Zelfs wanneer haar ouders alle contact met haar breken omdat zij niet gediend zijn van 24/7 controle door camera's die het mogelijk maken te observeren hoe vader, een MS-patient, reageert op zijn medicijnen, zelfs wanneer haar ex-vriend liever zelfmoord pleegt dan onderdeel te worden van Mae's dwingende sociale cirkel, valt bij Mae het kwartje niet. Sterker nog, zij gelooft alleen maar des te meer dat deze tegenstanders ooit geëlimineerd worden of toch overstag gaan. En daarmee kom ik bij de tweede manier om naar The Circle te kijken: de waarschuwing. Ik merkte tijdens het lezen dat ik steeds dacht 'maar dat wil toch niemand, is er nu niemand die ziet hoe waanzinnig dit is?'. Om vervolgens te denken aan die aardige jongeman die laatst tijdens een lezing over gadgets uitermate serieus vertelde dat hij een chip in zijn hand wil laten plaatsen. Met die chip kan hij dan bijvoorbeeld de trein of de bus betalen. Of wat te denken van die mensen die serieus meebetalen aan een gadget dat stroomstootjes geeft aan de drager wanneer deze ongeautoriseerd een greep in de ijskast doet. Ze bestaan en verschillen niet zo heel veel van de ouders in The Circle die enthousiast worden van het idee dat hun kind voorzien wordt van een chip, stevig in het beenmerg geplaatst, waardoor zij 24/7 weten waar hun kind is. En die nog enthousiaster worden van het idee dat ze met die chip hun kind voorzien van een informatiebron over studie, gezondheid, prestaties etc. Het akelige bij The Circle is dat elke volgende ontdekking wordt voorzien van het juiste peppraatje zodat de voordelen van de ontdekking meteen duidelijk worden. De nadelen worden vakkundig weggepoetst, tegenstanders worden effectief monddood gemaakt, bijvoorbeeld doordat er onverwacht belastend materiaal op hun computer blijkt te staan. Medewerkers van bedrijf The Circle zijn helden, over de werving en selectie van The Circle kun je zo je vragen stellen. Het selectiecriterium lijkt eerder 'bereidheid tot hersenspoelen' dan onafhankelijkheid in denken'. The Circle legt tijdens werk en privé maatstaven op aan haar medewerkers en die hebben daaraan te voldoen. Delen van ervaringen en informatie is niet langer een keuze maar een verplichting. De roman The Circle is in één opzicht niet voorspelbaar: het moment waarop Mae zich realiseert wat gaande is en de cirkel doorbreekt, arriveert nooit. Het einde ondersteunt zo de waarschuwing: wij gaan kritiekloos mee in nieuwe ontdekkingen zonder een idee te hebben waar dit allemaal uiteindelijk toe leidt. The Circle is misschien niet zozeer de roman voor de leeslijst, wel eentje die absoluut besproken zou moeten worden tijdens maatschappijleer (of hoe dat tegenwoordig ook moge heten).


donderdag 4 december 2014

Claire Cameron || The Bear

In ons overgeorganiseerde landje met nauwelijks nog echte natuur zal het niet snel gebeuren maar in Canada loop je nog het risico dat je wordt opgegeten door een beer. Cameron baseerde The Bear op een waargebeurd verhaal. Een stel kampeert in Algonquin Park en wordt gedood door een zwarte beer. Waarom hij dat doet is niet duidelijk; er is helaas sprake van de verkeerde plek op het verkeerde moment. Cameron voegt twee kinderen toe aan het verhaal: Anna en Sticky. Anna's moeder, zwaargewond en zich volledig bewust van het feit dat zij dit avontuur niet gaat overleven, dwingt Anna om met haar broertje in de kano te stappen en naar de overkant te varen. Wat volgt is geen keurig stappenplan waarin Anna precies bekijkt hoe zij en haar broer kunnen overleven, wat volgt zijn de verwarde en angstige gedachten van een vijfjarig meisje dat het ene moment kwaad is op haar broertje, bang is dat ze iets gedaan heeft waardoor haar ouders kwaad op haar zijn, trots omdat haar moeder zo iets belangrijks aan haar vraagt, blij is wanneer ze lekker in het water kan spelen of totaal radeloos rondrent omdat ze haar jongere broertje niet meer kan vinden. Voor de lezer is het duidelijk dat hun ouders geen schijn van kans hebben; al is het maar omdat Anna ziet hoe de beer aan de overkant een been eet met een schoen eraan. Zij snapt niet wat ze ziet, de lezer heeft het meer dan door. Al lezende is de vraag dan ook vooral: overleven Anna en Sticky het of komt de beer ook achter hun aan? Anna is een normale vijfjarige in een bepaald niet normale situatie. Het is schrijnend om te lezen hoe ze achtereenvolgens zich van haar taak kwijt en goed voor haar broertje zorgt en het andere moment woedend op hem wordt omdat hij gepoept en geplast heeft onder de boomstronk waar ze hebben geslapen. Om vervolgens totaal wanhopig rond te rennen wanneer ze Sticky maar ook haar knuffel niet meer kan vinden. The Bear is waarschijnlijk niet het beste boek dat ik de laatste tijd gelezen hebt, het is echter meer dan de moeite van het lezen waard. Zo vaak krijg je niet de kans om op deze manier mee te leven met een vijfjarig meisje.


dinsdag 2 december 2014

Lea Carpenter || Eleven Days

Voor mij bestaat Eleven Days uit twee totaal verschillende delen. In het ene deel lezen we hoe Sara terugdenkt aan haar zoon die vermist is in Afghanistan. Haar liefde voor zijn vader, zijn jeugd en zijn beslissing om toe te treden tot de zogenaamde 'teams' - de soldaten die wij vooral kennen omdat ze met van die interessante outfits 's nachts gijzelaars bevrijden of Osama Bin Laden doden. Dit deel van het verhaal is ingetogen geschreven en bevat mooie, persoonlijke herinneringen. De angst dat haar zoon Jason niet levend terugkeert, staat centraal.
In het andere deel leren we vooral via Jason het leven van een 'operator' kennen: de zware training, de ontberingen maar ook de onderlinge vriendschappen. Dit deel lijkt af en toe wel op een handboek voor 'operators'. Het is doorspekt met afkortingen, details over outfits, wapens en beschrijft gedetailleerd hoe acties verlopen. Niet alleen dat ik dit niet bijster interessant vond, ik kreeg bovendien heel erg het gevoel dat ik langzaam maar zeker een hoek in werd gedreven waarin ik moest toegeven dat 'the war on terror' en het werk van de 'teams' natuurlijk belangrijk was en dat ik zeer veel waardering zou moeten hebben voor de mannen die op deze wijze bereid zijn te vechten  / sterven voor hun land. Laat dat nu net datgene zijn waarover ik me in series als NCIS altijd erger. Op het moment dat Gibbs een bepaalde blik in zijn ogen krijgt en weer iets roept over 'hij is gestorven voor zijn land' haak ik tijdelijk af. Geef mij dan maar Homeland waarin de waarheid ietwat bruter tot ons komt.
Tijdens het lezen van Eleven Days hoopte ik af en toe op wat ironie maar die was hooguit te bekennen wanneer Carpenter schreef over de mensen die vanaf hun bureaus de wereld bestierden. Sara is weliswaar niet gelukkig met de carrierekeuze van haar zoon, ze is nooit kritisch over het leger of de USA. Alleen op het moment dat Jason aan zijn zware verwondingen overleden blijkt, laat Carpenter doorschemeren dat Sara - indien zij de keuze had gehad - land en eer aan de wilgen had gehangen en liever haar levende zoon achter zo'n schlemielig bureautje thuis had gehad. Om dat vervolgens te niet te doen, omdat bij thuiskomst blijkt dat moeders, zussen, vriendinnen en ex-seals Sara een nieuw liefdevol thuis bieden.
Ik vrees dat ik onvoldoende patriotisch aangelegd ben om deze roman te waarderen. Daar waar Sara terugdenkt aan Jason en hun leven genoot ik van Eleven Days. Zodra de soldaten weer op de proppen kwamen, haakte ik af. Iet meer Homeland had van mij gemogen.