Twee dagen nadat ik The World Before Us dicht geslagen heb, weet ik nog steeds niet
precies wat ik met deze roman aan moet. Ik vermoed, dat deze gaat over de invloed die
een gebeurtenis op het leven van iemand kan hebben, ik twijfel over de wijze
waarop dit is uitgewerkt. Hunter's keuze om twee verhaallijnen te verweven, pakt gewoon niet goed genoeg uit.
In The World Before Us lijdt hoofdpersoon Jane onder de gevolgen van een
traumatische gebeurtenis. Tijdens een wandeling met de 5-jarige Lily en haar vader William, verdwijnt het kind spoorloos in het bos. Er wordt nooit
een spoor van haar teruggevonden. Jane verwijt zichzelf dat ze het meisje even
uit het oog gelaten heeft en dat zij - ze was ook wel helemaal 15 jaar - de
vader wel heel leuk vond. Op het moment dat de roman begint werkt Jane in een
museum dat op het punt van sluiten staat, zij is qua carrière in de voetstappen
van William gestapt - hoewel iets minder succesvol. Die avond ontvangt William een prijs en geeft daarom een lezing over zijn nieuwste boek in
het museum. In dat boek gaat hij onder andere in op de
geschiedenis van het landgoed waar zijn dochter verdween. Wanneer hij Jane niet
eens herkent, neemt deze de benen en vertrekt naar het dorp waar het landgoed
ligt. Zij wil gaan uitzoeken wie N was, de vrouw die haar in haar eigen
afstudeeronderzoek intrigeerde: een patiënte in de psychiatrische inrichting
die grenst aan het landgoed. Het spreekt voor zich dat ze tijdens dat onderzoek
ook met haarzelf geconfronteerd wordt. Zover lijkt alles rechtlijnig ware het
niet, dat Jane omsingeld wordt door de geesten van overledenen. Zij spelen op een of
andere manier een rol spelen in het verhaal over het landgoed, de inrichting
en het verdwenen meisje. En daar haakte ik al vrij snel af. Het was mij gewoon
niet duidelijk welke rol die geesten speelden. Ze helpen Jane niet om zich te
verzoenen met haar eigen verleden, ze leiden haar niet in de richting van N, ze
zwerven alleen maar een beetje in haar buurt rond op zoek naar wie ze zijn. Dat
zou de clou kunnen zijn: uiteindelijk, hoeveel waarde wij ook hechten aan
zaken, verworden wij tot naamloze energie. Romantechnisch gezien kwam het hele gedoe
met de geesten mij te gekunsteld over en voegde het wat mij betreft weinig toe.
Toegegeven, de geesten geven af en toe extra info over Jane, dat had Hunter echter ook op
een minder vergezochte wijze kunnen oplossen. De geesten vertroebelden de boel
alleen maar. Geen aanrader zou ik zo zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten