zondag 3 juli 2016

Howard Jacobson || Shylock Is My Name

Dit was mijn derde en laatste Jacobson. Ik weet dat er mensen zijn die in een deuk liggen om de man en die zijn humoristische romans zeer waarderen. Ik heb helaas geen enkele keer kunnen lachen om Shylock Is My Name. Het is dat er heus wel boeken, series en films zijn waarom ik hartelijk lach, anders zou ik nog aan mijn eigen gevoel voor humor gaan twijfelen. Zonder humor blijft een roman over die zwaar op de hand is en ruim 270 pagina's lang een boodschap brengt. Voor alle duidelijkheid: die boodschap staat - het is aan alle kanten duidelijk dat Jacobson tegen racisme en discriminatie is en dat hij oproept tot mededogen en vergeving, ongeacht huidskleur, afkomst of religie. Ik vat zijn roman maar op als een allegorie waarin de aloude strijd tussen Joden en Christenen symbool staat voor racisme en discriminatie in zijn algemeenheid (dat hoop ik tenminste maar, indien het echt alleen maar gaat om de strijd tussen Joden en Christenen ben ik het spoor bij Jacobson serieus bijster). Bij een allegorie horen waarschijnlijk karikaturale hoofdpersonen, nou, die zijn er. Met name rijkeluisdochter Anna Livia Plurabella Cleopatra A Thing of Beauty Is a Joy Forever Christine afgekort tot Plurabella, spant de kroon. Ze weet van gekkigheid echt niet wat ze doet en schroomt niet om een vijftienjarig meisje te koppelen aan een 2x zo oude man. De combinatie van zware kost gekoppeld aan de karikaturale personages leverde in mijn geval bepaald geen leesgenot op. De stichtelijke boodschap was wat mij betreft beter overgekomen indien Jacobson deze niet direct had gekoppeld aan de zorg van vaders voor hun puberale dochters. Welke vader dan ook zou zich terecht zorgen gemaakt hebben, indien zijn vijftienjarige dochter een relatie zou zijn gestart met een 30-jarige man. Dat staat volledig los van religie of afkomst. Dat in dit geval de dochter Joods is en de man niet heel erg Christen maakt eigenlijk niet uit.
Conclusie: ik vat Jacobson niet, ik vind hem het tegendeel van humoristisch. Ik vrees dat ik niet de juiste persoon ben om iemand te adviseren hem al dan niet te lezen. Een tip: heb je na tien pagina's nog steeds niet gelachen, geef het dan maar op en bespaar je de rest van de roman. Dan komt het ook tussen jou en Jacobson nooit meer goed.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten