Polly Clark || Larchfield

Volgens de kaft van het boek gaat Larchfield over de zoektocht van de jonge dichter, Dora, naar het leven dat WH Auden leidde in het dorp waar zij is gaan wonen. In werkelijkheid gaat Larchfield voor een belangrijk deel over de enorme postnatale depressie die zij krijgt, mede veroorzaakt door haar secreet van een bovenbuurvrouw. WH Auden speelt een bijrol in het verhaal, een belangrijke dat wel.

Clark heeft haar roman weinig origineel opgebouwd: hoofdstukje Dora, hoofdstukje Wystan (Auden). In Audens leven draait het om de middelmatige kostschool waar hij werkt en waar hij steeds meer moeite heeft om zijn geaardheid verborgen te houden. In de andere hoofdstukken neemt Clark ons mee in het leven van Dora en Kit, een pasgetrouwd stel dat neergestreken is in de benedenverdieping van een fantastische villa en pas na de verhuizing erachter komt dat hun bovenburen recht van overpad vooral zien als 'het huis is eigenlijk van ons en jullie hebben hier niets te zoeken'. Na de te vroege geboorte van dochter Beatrice zorgen de terreur van de bovenbuurvrouw en de toenemende eenzaamheid in het dorp voor een giga postnatale depressie bij Dora die leidt tot de meest interessante hoofdstukken.

Dora belandt in een psychose waarin ze terechtkomt op de school van Auden en hem daar ontmoet, spreekt en een soortement vriendschap met hem opbouwt. Het zijn deze hoofdstukken die de roman overeind houden en boven 'ach wel aardig uittillen'.  In de andere hoofdstukken doet Clark net iets teveel haar best met net iets te veel gekunsteld taalgebruik, net wat teveel verwijzingen naar wat er in Nazi-Duitsland nog allemaal staat te gebeuren, met gebeurtenissen die net iets te toevallig en geforceerd overkomen. In de droomwereld laat ze Auden en Dora zo natuurlijk samenkomen, dat hun ontmoetingen - zelfs al weet je dat ze vooral in Dora's brein plaatsvinden - realistisch worden. Clarks taalgebruik krijgt net dat duwtje extra waardoor het poëtisch en lyrisch wordt en niet langer gekunsteld voelt.

Larchfield is geen onaardige roman maar in het merendeel van de hoofdstukken slaagt Clark er door haar structuur en taalgebruik net niet in om te overtuigen. Het geheel ademt nog teveel 'ik doe enorm mijn best om heel mooi te schrijven' uit. De Dora-Auden hoofdstukken maken dat ik wel geloof dat er zeker een goede schrijver in Clark verborgen zit. Iets meer loslaten, iets meer op haar eigen talent vertrouwen en dan wachten ons nog mooie romans.