maandag 23 juni 2014

Emma Donoghue / Frog Music

Voordat ik aan de slag ging met mijn blog, heb ik eerst recensies opgezocht. Ik vroeg me namelijk af of het aan mij lag dat ik maar niet gegrepen werd door dit boek. Drie recenties spraken over levendige karakters, bruisend San Francisco, een spannend moordverhaal , sociaal onrecht en de ontdekkingsreis van stripteaseuse/hoer Blanche naar de mens Blanche. Zij waren laaiend enthousiast. Tijdens het lezen van recentie 4 voelde ik opluchting: ook de New York Times had zich tijdens het lezen afgevraagd waarom de karakters zo vlak bleven en waarom het verhaal zo rammelde. Vooral dat eerste zat mij dwars. De opbouw van Frog Music vind ik namelijk best prima: starten met een moord en dan via flashbacks kijken hoe dat zo gekomen is. Ik wilde ook best nog wel geloven dat een toevallige ontmoeting tussen twee vrouwen, Blanche en Jenny, de eerste tot denken heeft aangezet over haar leven en dat van haar kind maar toch. Het gaat allemaal wel heel snel en voor mij is het niet logisch dat Blanche, die zich tot dan toe drukker heeft gemaakt over haar jurken, inkomsten en minnaar, van de ene op de andere dag zich weer over haar kind ontfermt en ophoudt met haar optredens. Toegegeven, een modelmoeder is ze bepaald niet maar de omslag van oppervlakkig naar toegewijd gaat mij wat snel. Blanche en Jenny worden na hun eerste ontmoeting vrienden, hoewel ook daar geldt: tussen het tijdstip van hun ontmoeting en de moord op Jenny zit wel helemaal een maand en dan ook nog een maand waarin ze elkaar eigenlijk nauwelijks zien. Het zegt waarschijnlijk veel over Blanche, zij geeft zich meteen met hart en ziel aan de mensen die voor haar belangrijk zijn: haar minnaar, haar nieuwe beste vriendin en op het moment dat ze hem eindelijk in handen krijgt baby P'tit. Tegen het einde van het boek maakt dit dat ik eindelijk iets meer krijg met Blanche: de koppigheid waarmee ze vasthoudt aan haar baby. Best aardig deze roman, ik vond het geen meesterwerk maar ach, de moeite van het lezen waard al is het maar om het beeld van onrustig San Francisco.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten