Een potentieel goede en aangrijpende roman die lichtelijk wordt verpest, omdat de auteur te verliefd is op zijn vermogen om mooie zinnen te schrijven. En te laten merken dat hij echt wel heel erudiet is. De basis van The Letter Bearer is vrij simpel: officier in WO2 raakt gewond, verdwaalt in de Sahara, wordt voor dood achtergelaten door Duitsers, gevonden door een groep deserteurs, dwaalt rond met de deserteurs, vermoordt één van hen. zoekt zijn eigen weg weer, wordt gevangen genomen door Duitsers en loopt tegen het einde van de oorlog zijn vrijheid tegemoet. En oh ja, hij is zijn geheugen verloren. Allison laat zien dat hij een goede verteller is, wanneer hij bijvoorbeeld beschrijvingen geeft van de omgeving. Om dan vaak te ontsporen omdat er weer zo nodig een intellectueel feitje vermeld moet worden of een teveel aan adjectieven nodig is om de hemel te beschrijven. Zelfs als je bedenkt dat hij dit doet omdat hij op die manier wil laten zien dat de naamloze officier in werkelijkheid iemand met een goede, wellicht zelfs universitaire opvoeding is, slaat hij toch de plank mis. Het voegt niets toe en irriteert daardoor alleen maar. Ik moet bekennen dat het boek weken op mijn nachtkastje gelegen heeft, omdat ik steeds weer een excuus vond om eerst iets anders te gaan lezen. Meestal geen goed teken.
Ik vermoed dat Allison zou kunnen uitgroeien tot een goede schrijver. Dan moet hij wel leren om zijn liefde voor poëtisch taalgebruik functioneel in te zetten en een uitgever tegen het lijf lopen die het lef heeft om zijn volgende boek daar streng op te lezen. 'In de beperking toont zich de meester' riep mijn aardrijkskundejuf altijd, hopelijk is er iemand in Allison's omgeving die dit ook vaak tegen hem gaat zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten