En mijn favoriet is ...
Het bleek nog bepaald lastig om dit jaar mijn favoriet voor de Women's Prize te kiezen. Ik moest kiezen uit twee romans die alle twee verdiende winnaars zouden zijn.Vier van de romans op de shortlist zijn kanshebbers wat mij betreft. En dat zijn niet The Idiot of When I Hit You. In het eerste geval snapte ik echt niet waar het over ging en in het tweede geval werd het met de hamer erin gebeukt. Niet mijn voorkeursstijl.
Ik ging de Zeemeermin al lezende steeds meer waarderen. En ware het niet dat Imogen Hermes Gowar stevige concurrentie had, dan had ik haar de prijs van harte gegund. Sight bleek zo'n zeldzame roman die je op je nachtkastje wilt hebben om af en toe een zinsnede te kunnen lezen. Het filosofiegehalte was verrassend en verfrissend.
Blijven Sing Unburied Sing en Home Fire over. Twee sterke romans over goed en slecht, over de maatschappij die te veel mensen in de kou laat staan. Ik vond de manier waarop Ward spiritualiteit en realisme koppelde indrukwekkend, hoe ze duidelijk maakte dat je arm kunt zijn zonder je te misdragen, dat jaren later slavernij nog steeds impact heeft. Ik was echter net zo onder de indruk van de overtuigende wijze waarop Shamsie liet zien dat maatschappij en regering de levens van jonge mensen kunnen verpesten door ze te beoordelen op daden van hun vaders. Wie in Home Fire de echte boosdoeners waren, stond buiten kijf.
Het bleek bijna onmogelijk om tussen beide romans te kiezen. Indien ik echt gedwongen zou worden een keuze te maken, dan denk ik dat de subtiliteit van Ward net de doorslag zou geven. Shamsie had de beschikking over 'groots' materiaal, Ward moest het doen met de enorme impact van onbeduidend lijkende kleine daden. Hoe dan ook wat dan ook, ik zal tevreden zijn indien morgen één van beide dames wint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten