Women’s Prize for Fiction Longlist 2019
Tja, wat zal ik zeggen? Wat moet ik vinden van deze roman over een vrouw die langzaam maar zeker tot de ontdekking komt dat ze aan bindingsangst lijdt en aan het einde natuurlijk, heel Amerikaans, tot inzicht komt. Volgens sommige critici is de roman hilarisch. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik het ronduit schokkend vind, dat mensen blijkbaar kunnen lachen over het leven van behoorlijk depri vrouwen. Ik voorzie een verfilming die vooral de slapstick-kanten van de roman belicht. Die film zal ik niet gaan bekijken.
Hoofdpersoon Lucy is net gedumpt door haar vriend. Om over haar verdriet heen te komen, verhuist ze tijdelijk naar Californië waar ze op het huis en de hond van haar oudere zus gaat letten. Omdat ze de nieuwe vriendin van haar ex heeft bedreigd, moet ze verplicht naar een praatgroep. Het zal niet verbazen dat in die praatgroep een bonte verzameling vrouwen met een probleempje zit. Het zal ook niet verbazen dat onze hoofdpersoon zich ver verheven voelt boven al deze vrouwen. Zien jullie de bui ook al hangen?
Lucy werpt zich op Tinder en heeft seks met twee Tinderdates. Seks die verre van aangenaam is, zelfs pijnlijk. Lucy ondergaat het en gedraagt zich onderdanig naar de heren. Dan ontmoet zij, terwijl ze op een rots over de zee uitkijkt, Theo, een zwemmer. Liefde op het eerste gezicht zullen we maar zeggen, wederzijds. Een niet-alledaagse, gedoemde liefdesrelatie is het gevolg, eentje waarvoor Lucy alles opzij zet. Ook de geliefde hond van haar zus.
De relatie met Theo en de oplaaiende interesse van haar ex (afstand maakt weer aantrekkelijk) zorgen voor een brij aan therapeutisch-gerelateerde gedachtes over liefde, binding, het gras dat altijd groener is aan die andere kant. Ik had af en toe het idee dat ik een zelfhulpboek aan het lezen was en niet een roman. Het taalgebruik deed er in ieder geval sterk aan denken. En allemaal bloedserieus. Of ik ben gewoon niet in staat om de signalen op te pikken dat Broder dit allemaal niet serieus meende. Dat ze met haar therapeutische taal de draak wilde steken met al die vrouwen die vooral piekeren en veel nadenken over liefde en leven en er ondertussen ver van weg blijven.
Zou kunnen. Ik weet in ieder geval dat ik de mate van opoffering van Lucy om aan haar trekken te komen, seksueel en in de liefde, bepaald niet als ironisch kon lezen. Sterker nog, ik ging me er steeds meer aan ergeren. Het feit dat ze zich ver verheven voelde boven de andere vrouwen hielp wat mij betreft ook niet echt. Het is dat deze roman genomineerd is voor de Women’s Prize, ik vermoed dat ik anders halverwege gestopt was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten