zondag 28 februari 2021

Catherine Lacey ||Pew

Pew is een allegorische roman. Zo eentje waarin de hoofdpersoon symbool staat voor een gegeven en alles wat er om hem / haar heen gebeurt een diepere betekenis heeft. Ik moet eerlijk zeggen dat ik meestal niet zo dol ben op allegorische romans, ze willen nog wel eens erg gefocust zijn. In het geval van Pew raakte ik op het eind ook nog eens het spoor volledig bijster.

Pew is een hem/haar of moet ik hun zeggen? Iemand die slapend gevonden wordt in de kerkbank* en opgenomen wordt door een godsvruchtig gezin. Pew lijkt te horen en begrijpen wat er wordt gezegd maar laat niets los. Zijn/haar kleding verraadt niet of hij een man of vrouw is. Hij/zij lijkt er minder aan te tillen dan zijn/haar omgeving die er zich steeds drukker om maakt. 

*Kerkbank in het Engels = pew

Pew spreekt niet, Lacey neemt ons echter wel mee in zijn / haar gedachten. Eén van de redenen dat Pew slapend aangetroffen is, blijkt geheugenverlies. In de loop van de korte roman volgt een beperkt aantal hints naar wat er met hem / haar gebeurd kan zijn. Helemaal zeker wordt dit echter nooit.

Pew is opgenomen door een gezin; de gehele gemeenschap is op zoek naar ene antwoord op de vraag wie hij / zij is. Beginnend met het zijn / haar geslacht.  Waar de kerkelijke gemeenschap in eerste instantie oordeelt dat Pew een medemens is en niet beoordeeld moet worden op zaken als geslacht en huidskleur, kruipt in de loop van de roman steeds meer wantrouwen en argwaan in hun bejegening van Pew. 

Zo wordt op een gegeven ogenblik duidelijk dat Pew geen nazaat is van een witte Amerikaanse familie. De Latijns-Amerikaanse hulp spreekt hem aan in het Spaans, Pew moet verplicht kennis maken met een jonge vluchteling van Aziatische afkomst, op een gegeven ogenblik wordt hij / zij overgedragen van de oorspronkelijke familie aan een Zwarte dominee. De witte gemeenschap weet zich geen raad met Pew, ziet hem / haar niet als één van hen.

Pew arriveert de week voordat een belangrijk festival plaatsvindt in het dorp waar hij slapend aangetroffen is. Lacey start op zondag en beschrijft wat er met Pew gebeurt in de dagen in aanloop naar het festival.  Indien ik het goed begrijp, is het festival een soort massale schuldbelijdenis die tegen het hysterische aanschurkt. Het is een belangrijk moment in het leven van de kerkgemeenschap, het lijkt vooral het moment waarop ‘schuld’ kan worden vergeven en vooral vergeten. Pew wordt verplicht om deel te nemen en krijgt door wat er gebeurt een openbaring. Eentje die ik helaas niet begrijp.

Ik vermoed dat Lacey met Pew probeert duidelijk te maken dat slechts weinig mensen in staat zijn tot daadwerkelijke mensenliefde, ongeacht de persoon. In de roman komt slechts een beperkt aantal mensen voor tegen wie Pew daadwerkelijk iets zegt. Niet veel maar toch. Dit zijn stuk voor stuk mensen die niet oordelen, die niet geïnteresseerd zijn in zijn / haar geslacht of huidskleur maar in de mens achter Pew.  Oppervlakkige met de mond beleden naastenliefde blijkt heel wat normaler. 

Ik dacht eerst dat de geslachtloosheid van Pew verwees naar daadwerkelijke geslachtloosheid, daadwerkelijke mensen die zonder duidelijk geslacht door het leven gaan. Ik begin echter te vermoeden dat Lacey het breder trekt. Door consequent in haar roman ‘hen/hun’ te gebruiken, staat Pew symbool voor een grotere groep die de weg kwijt is. Een recente beweging wordt zo wel heel handig gekoppeld aan een hogere allegorische vergelijking. Zucht. 

Op de laatste pagina van de roman krijgt Pew een openbaring. In eerste instantie vermoedde ik dat hij / zij in een soortgelijke bijeenkomst zijn / haar geheugen kwijt is geraakt. Een sekte-achtige herinnering speelt op in Pews hoofd, wat daarna gebeurt vat ik niet. Korte samenvatting: Pew raakt dieper in de wereld maar weet niet waar hij  / zij is, weet alleen dat hij / zij volledig weg is, dat alles onzeker is behalve de lucht. Misschien dat iemand me kan uitleggen wat Lacey me duidelijk probeert te maken. Ik ben er na meerdere keren lezen nog steeds niet achter.

Oftewel, houd je van allegorische romans die tegen het einde in tongen lijkt te spreken, dan is Pew wat voor jou. Mijn pakkie-an bleek het niet. 






Geen opmerkingen:

Een reactie posten